Πόσα αποχωρίζεσαι τη χρονιά που φεύγει; Δικά σου, άλλων που νόμιζες δικά σου, άλλους που πάλι νόμιζες δικούς σου. Πόσα σου μένουν ίδια; Μη βιαστείς να απαντήσεις στο πρώτο πρόσωπο μ’ ένα στεγνό «εγώ». Δεν είσαι ίδιος. Όσο προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι «αυτός είσαι πια και δε θα αλλάξεις για κανέναν», απλά θα τρέφεσαι με μια ξεροκέφαλη αυταπάτη.
Καθετί που έζησες τη χρονιά που πέρασε σε άλλαξε. Διαμόρφωσε τις αντοχές σου, τα όρια σου, τον τρόπο που βλέπεις καταστάσεις, ανθρώπους, εσένα τον ίδιο. Σου αποκάλυψε, με το χειρότερο τρόπο, πτυχές του εαυτού σου που δεν έβλεπες. Αδυναμίες, ανασφάλειες, πάθη και λάθη. Δυστυχώς, αυτά μόνο με το δύσκολο δρόμο μπορούν να διδαχθούν στη ζωή. Γιατί υπάρχει η ριμάδα η καρδιά που αντιστέκεται, δικαιολογεί, ωραιοποιεί, εθελοτυφλεί.
Δεν είσαι, λοιπόν, ο ίδιος άνθρωπος. Άλλαξες. Ο χρόνος που έρχεται, τη μόνη υπόσχεση που μπορεί να σου δώσει, είναι ότι θα αλλάξεις κι άλλο κι ας λένε ότι «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν». Τίποτα δε μένει στάσιμο σ’ αυτή τη ζωή. Απλώς, άλλοι μαθαίνουν γρήγορα, άλλοι πιο αργά, άλλοι υποφέρουν περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Όμως όλα αλλάζουν. Όπως ο βράχος από το αλμυρό άγγιγμα της θάλασσας. Άλλοτε βίαιο κι άλλοτε απαλό.
Οι μεγάλες αλλαγές φαίνονται και είναι συνήθως βίαιες, είτε είναι χαρούμενες, είτε θλιβερές. Μη γελιέσαι. Κρύβει κι η χαρά βία μέσα της. Σε σηκώνει ψηλά μην υπολογίζοντας την προσγείωση που θα χρειαστείς για να επανέλθεις στα φυσιολογικά για την καρδιά επίπεδα. Το πώς θα το διαχειριστείς είναι άλλη κουβέντα.
Οι μικρές αλλαγές είναι λιθαράκια στην αυτογνωσία σου. Είτε θα τη χτίσουν, είτε θα τη σκεπάσουν. Έγκειται από εκεί και πέρα στη συνείδηση σου, αν θα παραδεχτείς και αποδεχτείς τις αλλαγές ή θα συνεχίσεις να ματαιοπονείς.
Φεύγει η χρονιά, μαζί και η μαγική δύναμη των αλλαγών που έφερε. Ένα τέλος σφραγίζει σε λίγο την πόρτα και μια αρχή αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Κάθε χρονιά που τελειώνει είναι κι ένας θάνατος και κάθε χρονιά που αρχίζει είναι και μια γέννηση.
Αν όμως το καλοσκεφτείς, στην ουσία, δεν υπάρχει χρονιά. Μια Δευτέρα, μια Τρίτη, μια Τετάρτη θα ξημερώσει πάλι αύριο. Γιατί τόσος θόρυβος λοιπόν; Γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη να βιώνει το τέλος για να εξοικειωθεί με το θάνατο και τη γέννηση για να αντιληφθεί την αξία της ζωής.
Ένα άρθρο τελειώνει, πολλά ερωτήματα γεννιούνται…
