Στη ζωή συναντάμε διαφόρων λογιών ανθρώπους. Έχουμε την τάση να νιώθουμε έλξη για εκείνους που έχουν κάτι διαφορετικό από εμάς. Κάτι που αρχικά το ντύνουμε με ένα πέπλο μυστηρίου, κάνοντας το έτσι ακόμα πιο ελκυστικό για το μυαλό μας. Η καρδιά ακολουθεί και συμπαθεί ή ερωτεύεται, αναλόγως τη σχέση. Ο χρόνος είναι εκείνος που δείχνει πως το διαφορετικό, όταν αποκαλύπτεται δύσκολα γίνεται αποδεκτό. Γι’ αυτό και εν τέλει, οι διαφορές είναι εκείνες που χωρίζουν τους ανθρώπους.
Από την άλλη, η ζωή φέρνει στον δρόμο μας ανθρώπους με τους οποίους μας ενώνουν κοινά στοιχεία. Όχι μόνο ενδιαφέροντα, αλλά αξίες, πιστεύω και στάσεις ζωής. Με αυτούς νιώθουμε ασφάλεια και εν τέλει συμβαδίζουμε τόσο ομαλά κι αβίαστα σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Το μυαλό καλλιεργείται και η καρδιά αγαπά.
Ακόμα κι αν δυο διαφορετικοί άνθρωποι αποφασίσουν να πορευθούν μαζί, θα το επιτύχουν εξομαλύνοντας τις διαφορές και ενισχύοντας ή χτίζοντας ομοιότητες.
Σαν συμπέρασμα στο αιώνιο πρόβλημα των ανθρωπίνων σχέσεων προκύπτει πως η ψυχή είναι που επιλέγει τους συνταξιδιώτες της. Αν είναι απλά έλξη του μυαλού ή της καρδιάς, αργά ή γρήγορα θα φανεί η ασυμβατότητα.
Διότι τελικά τα ετερώνυμα έλκονται, μα τα ομώνυμα συμπορεύονται.
