Αν δεν αντέχεις να θυμάσαι τα λάθη σου, μην μπλέξεις με γραφιά.
Αν σκοπός σου είναι να σφάλλεις «έτσι, επειδή μπορείς», καλύτερα να φύγεις.
Αλλιώς – αν έχεις καρδιά – θα πονέσεις.
«Άτιμη φάρα!» θα λες στις παρέες.
Αποτυπώνουν, με χειρουργική ακρίβεια, θαρρείς, κάθε λεπτομέρεια της ύπαρξής σου.
Μένεις έκπληκτος ν’ απορείς «πού τα σκέφτηκε όλα αυτά;».
Δεν τα σκέφτηκε, καλέ μου.
Τα ένιωσε.
Μόνο που το όπλο του πονάει πιο πολύ από τον ακαριαίο θάνατο.
Αν θελήσει να το χρησιμοποιήσει εναντίον σου, χάθηκες.
Θα σου χτίσει υστεροφημία μ’ όλα τα λάθη σου
γραμμένα και πακεταρισμένα σε μια κόλλα χαρτί.
Άντε μετά να ξεχάσεις και να ξεχαστείς.
«Μην μπλέξεις…» θα λες όταν σε ρωτάνε τι εννοείς.
Πού να εξηγείς και πώς να εξηγήσεις;
Εσύ δε θες ούτε να αναλύσεις, ούτε να θυμάσαι.
Αλλιώς θα έμενες.
Δεν έχεις άδικο.
Άτιμη φάρα ο γραφιάς.
Σε σηκώνει στα ουράνια υμνώντας τον έρωτά του
και σε πετάει στα Τάρταρα να βασανίζεσαι να κλείσεις πληγές
απ’ το νυστέρι της πένας του.
Μα να ξέρεις.
Όταν το κάνει, έχει πρώτα ρίξει τον εαυτό του εκεί.
Έχει ματώσει ο ίδιος από την αλήθεια του,
για να ξέρει ώστε να βάλει και λίγο φάρμακο
μέσα στα λόγια του, μπας και σε βοηθήσει.
Ναι, τέτοια φάρα είναι ο γραφιάς.
Άτιμη. Δε βάζει τιμή στην αγάπη.
Γι’ αυτό σου λέω…μην μπλέξεις.
