Ξύπνησες και πάλι μέσα στην κούραση κι έχεις τόσα να κάνεις. Οι ώρες δε φτάνουν, τα λεπτά σε προσπερνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι εσύ εύχεσαι οι μέρες να ήταν 48ωρες για να τα προλάβεις όλα. Ξέρω πως βιάζεσαι, μα πάρε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σου και διάβασε αυτό το κείμενο. Είναι για σένα.
Ναι, για σένα που γίνεσαι κομμάτια για να τους ευχαριστείς όλους κάθε μέρα. Για σένα που παλεύεις να τους βοηθήσεις όλους και πάντα ξεχνάς να δώσεις έστω κι ένα ποτήρι νερό στον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής σου. Τον εαυτό σου.
Έλα! Πάρε μια βαθιά ανάσα κι επανάλαβε μετά από μένα.
“ΔΕ ΘΑ ΣΩΣΩ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ”
Όπου “γύρω μου” βάλε τη μάνα σου, τον πατέρα σου, τον αδερφό, την αδερφή, τον φίλο, την ξαδέρφη σου, τον συνάδελφό σου. Όποιον τρώει από σένα ενέργεια, ακόμα και άθελά του. Γιατί τους κακόμαθες με το να τρέχεις πάντα εσύ να φροντίσεις τις επιθυμίες τους, πριν καν το ζητήσουν. Με το να μην απαιτείς για τον εαυτό σου ούτε τα αυτονόητα και να παραπονιέσαι μετά ότι κάνεις δε σε σκέφτεται ή να λες “δεν πειράζει” κι όμως το κενό μέσα σου να μεγαλώνει αντί να μικραίνει.
Δώσε μου το χέρι σου και πάμε από την αρχή. Δε θα τραβήξεις τη στοργή και την αγάπη, αν κάνεις αυτό που θέλουν. Δε θα σε δουν, αν ικανοποιείς το εγώ τους. Στην αορατότητα θα μένεις, αν δεν βάλεις όρια. Κι εδώ, θα σου πω μια αλήθεια που πονάει. Αν θέλεις, την ακούς. Όποιοι σ’ αγαπούν γι’ αυτά που τους δίνεις κι όχι γι’ αυτό που είσαι, δε σ’ αγαπούν περισσότερο από τον σερβιτόρο που τους σερβίρει ένα έτοιμο γεύμα σ’ ένα εστιατόριο. Ο άνθρωπος που αγαπά, δεν κοιτά να εκμεταλλευτεί. Από την άλλη, μπορεί κάποιος τους να θέλει να σ’ αγαπήσει, αλλά να μην τον αφήνεις. Δίνεις πάρα πολλά και τα πολλά κάνουν τη ζυγαριά να γέρνει προς το μέρος του άλλου, εκσφενδονίζοντας εσένα στην έρημο της μοναξιάς.
Σταμάτα λίγο. Παρατήρησε.
Παρατήρησε τους ανθρώπους. Βγάλε τα γυαλιά που σου φόρεσαν και δες τους όπως είναι κι όχι με τη συμπάθεια που θέλεις να σου δείξουν. Σταμάτα να καθρεφτίζεσαι πάνω τους, μήπως και βρεις αυτό που σου λείπει. Δεν το έχουν οι άλλοι. Εσύ το κουβαλάς. Εσύ το κουβαλούσες πάντα, μα το έκρυβες. Γιατί πίστεψες πως η ευτυχία σου βρίσκεται εκεί έξω.
Ναι δε θα σώσεις εσύ τους γύρω σου, αλλά ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Πολύ καλά άκουσες! Μπορείς να σώσεις τον κόσμο, σώζοντας εσένα. Βγάζοντάς σε από τον φαύλο κύκλο της αιώνιας αναμονής για αυτήν την πολυπόθητη ανταπόδοση που ποτέ δεν έρχεται όπως εσύ τη θέλεις. Όταν δίνεις συνέχεια, περιμένεις να λάβεις κι ας μη ζητάς. Είναι νόμος της ανθρώπινης ύπαρξης, ας μη γελιόμαστε. Για να δώσεις χωρίς να σε νοιάζει, θα πρέπει πρώτα να έχεις φροντίσει να είσαι γεμάτος κι όχι να δίνεις από το υστέρημά σου. Στα συναισθήματα δεν γίνονται εκπτώσεις. Κι αν γίνουν, το σώμα καραδοκεί για να σου το υπενθυμίσει. Πως το επιβάρυνες. Το τάισες πολύ πόνο και παράπονο. Παραπάνω από όσο μπορούσε να αντέξει.
Δε θα σώσεις, λοιπόν, εσύ τους γύρω σου. Αν έχουν πρόβλημα, ας σου ζητήσουν βοήθεια. Κι ΑΝ μπορείς ή ΑΝ θέλεις, θα τη δώσεις.
Άρχισε να ξεσκαρτάρεις το περιβάλλον σου. Επίλεξε, οχι αυτούς που ικανοποιούνται με κομμάτια σου που τους βολεύουν, αλλά εκείνους που σε εκτιμούν σαν έναν άνθρωπο ολοκληρωμένο. Κι ας σε φθονήσουν οι υπόλοιποι. Δεν ευθύνεσαι εσύ για τα σκοτεινά συναισθήματά τους, αν απλώς φροντίζεις τον εαυτό σου όπως σου αξίζει κι όπως κανείς τους δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει. Έχεις κι εσύ δικαίωμα στο ΟΧΙ.
Και να θυμάσαι.
Η ενσυναίσθηση σταματά εκεί που αρχίζει η θυματοποίηση.
Έλα λοιπόν! Τώρα ξέρεις τι χρειάζεται να κάνεις. Κι όταν το κάνεις, οι μέρες ξαφνικά θα μεγαλώσουν και θα μπορείς ξανά να ξεκουράζεσαι, γιατί θα έχεις κάνει χώρο στη ζωή σου και για σένα.
