Έρχεται εκείνη η στιγμή στη ζωή που πρέπει να προχωρήσεις. Έχεις μαζέψει σε μια αποσκευή λάθη και σωστά του παρελθόντος, είτε τα έχεις τακτοποιήσει είτε τα έχεις ακόμα ανάστατα μέσα σου και αποφασίζεις να τραβήξεις μπροστά.
Πολλά από αυτά που έχεις κάνει δε θα τα έκανες ξανά. Κάποια άλλα θα τα επαναλάμβανες με κάθε κόστος. Κάποια ακόμα τα νοσταλγείς και θα ήθελες να τα ζήσεις ξανά και ξανά. Η πορεία σου χαράχτηκε από τις επιλογές σου. Από αυτά που διάλεξες να κάνεις ή να αφήσεις. Από αυτά στα οποία χάρισες μια δεύτερη ευκαιρία ή που παράτησες με την πρώτη δυσκολία.
Στη ζωή δεν είμαστε οι αναμνήσεις μας. Είμαστε ο τρόπος που διαχειριζόμαστε στο παρόν μας κάθε κατάσταση ευχάριστη, δυσάρεστη, αμήχανη, επίπονη ή ονειρική. Όμως, κάθε που θυμόμαστε μία κατάσταση, υιοθετούμε τα συναισθήματα που τη χάραξαν στη μνήμη μας. Έρχεται το παρελθόν να στοιχειώσει το παρόν και να μας αναγκάσει να το αντιμετωπίσουμε. Κοινώς, μας βάζει σε έναν φαύλο κύκλο θύμησης – διαχείρισης. Μπορούμε αλήθεια να ξεφύγουμε από αυτόν τον κύκλο και να ζήσουμε ελεύθεροι, κάνοντας αυθόρμητα ό,τι μας αρέσει; Η απάντηση βρίσκεται στην ερώτηση αν θέλουμε πράγματι να το κάνουμε αυτό.
Σημασία δεν έχει να είμαστε ελεύθεροι, αν δεν γνωρίζουμε τι θα πει ελευθερία, να είμαστε δυνατοί, αν δεν γνωρίζουμε τι θα πει δύναμη, να προχωράμε, αν δε γνωρίζουμε τι θα πει εξέλιξη. Την ελευθερία τη γνωρίζει καλύτερα όποιος έχει ζήσει δέσμιος μιας κατάστασης, όπως και τη δύναμη μας τη μαθαίνουμε μέσα από τις αδυναμίες μας.
Αυτό είναι το δύσκολο. Να αναγνωρίσουμε το ποιοί είμαστε και τι κάνουμε. Για να επιτευχθεί, χρειάζεται να αλλάξουμε λίγο το πώς μας βλέπουμε. Να γίνουμε, κατά κάποιον τρόπο, οι αμερόληπτοι παρατηρητές του εαυτού μας. Εκείνοι που θα δουν τα λάθη μας με ειλικρίνεια.
Αν έπειτα από αυτό το εγχείρημα, αντιληφθούμε πράγματι τι κάναμε λάθος, πώς απενοχοποιούμε τις αναμνήσεις; Η απάντηση είναι απλή και δύσκολη συνάμα. Με αγάπη. Δεν αγαπάμε τα λάθη μας. Δείχνουμε αγάπη στον εαυτό μας, όπως θα δείχναμε σε έναν άνθρωπο που έσφαλε, αλλά έχει μετανοήσει. Η αγάπη αυτή φέρνει την κατανόηση των συνθηκών του λάθους, της αιτίας και του πώς αυτή σχετίζεται με τον χαρακτήρα που έχουμε χτίσει. Η κατανόηση με τη σειρά της φέρνει τη συμφιλίωση με το λάθος.
Με αυτόν τον τρόπο αλλάζουμε οι άνθρωποι. Γινόμαστε φίλοι με τα λάθη μας, γιατί αυτά μας δείχνουν τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον. Τότε είναι που παύουν να πονούν οι αναμνήσεις. Μένουν απλά ως γνώσεις που εμπλουτίζουν την εμπειρία μας. Αυτή είναι η διαχείριση που οδηγεί στην ελευθερία των μελλοντικών επιλογών μας.
Προχωρώ σημαίνει αφήνω πίσω και εξελίσσομαι σημαίνει μαθαίνω. Μπορούμε, λοιπόν, να χτίσουμε ένα υγιές μέλλον, βασισμένο σε μια υγιή προσωπικότητα που μπορεί να ξανακάνει λάθη, αλλά θα γνωρίζει πώς να τα διαχειριστεί, για να γεμίζει αενάως το σακούλι της ωριμότητας με γνώση.
Γράφουν η Γεωργία Λαμπάρα Τριανταφύλλου και ο Φραντζέσκος Καρπάθιος
