Αναλώνεσαι.
Σκορπάς τα κομμάτια σου πότε αλόγιστα, πότε από επιλογή.
Δίνεσαι για να καλύψεις τα κενά σου.
Δε χτίζεις σχέσεις.
Ο φόβος σ’ εμποδίζει.
Μήπως σ’ εκμεταλλευτούν, μήπως σε πληγώσουν.
Μα συνεχίζεις να πληγώνεσαι από τα εφήμερα που επιδιώκεις,
ενώ η ψυχή σου λαχταρά τη δέσμευση.
Την επαφή.
Όχι στο κορμί.
Το χάδι της σάρκας είναι σαν το κύμα της θάλασσας.
Περνά, σαρώνει κι απομακρύνεται.
Εσύ αποζητάς μέσα σου το μόνιμο.
Την τρυφερότητα που θα σφαλίσει την πόρτα της καρδιά σου
και δε θα την αφήνει έρμαιο στον κάθε βοριά
που θα την ανοιγοκλείνει με ορμή.
Δεν έψαξες όμως.
Κουράστηκες και προτίμησες την ασφάλεια του πρώτου τυχόντα,
που δεν ήταν άλλος από τον εγωισμό σου.
Σε δασκάλεψε καλά να κοιτάς από εδώ και πέρα τον εαυτό σου.
“Η αγάπη κι ο έρωτας είναι για τους αδύναμους”, σου είπε.
Τον πίστεψες και κλείστηκες.
Για πρώτη φορά δεσμεύτηκες.
Να μην φροντίσεις πια κανέναν άλλον.
Όμως δεν είδες, δεν κατάλαβες, δεν ένιωσες;
Πως αντί να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου για να γιάνεις τις πληγές,
συμμάχησες με τον χειρότερο εχθρό σου;
Εαυτός κι εγωισμός είναι δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες.
Ο ένας τρέφεται και καλλιεργείται με αγάπη,
ο άλλος οδηγείται και συντηρείται από τη μοναξιά.
Εκείνη τη μοναξιά που απομυζά κάθε ίχνος
χαμόγελου, ζεστασιάς κι ευαισθησίας από μέσα σου,
ώσπου να θανατώσει ό,τι καλό είχες ποτέ.
Ποιός θα προλάβει να τον διώξει
πριν απομείνεις ένα κουφάρι ζωντανού νεκρού;
“Αν τον σκοτώσω, θα χαθώ κι εγώ” μου είπες.
Εκεί είναι το μεγαλύτερο ψέμα που σου πούλησε.
Δεν είσαι ο εγωισμός σου,
όπως ένα λουλούδι δεν είναι το παράσιτο που φύτρωσε στη ρίζα του.
Δε χρειάζονται δραστικά μέτρα.
Το κακό δεν ξεριζώνεται με κακό.
Αν το φωτίσεις με καλό απλά μαραίνεται και φεύγει.
Τόσο απλό είναι λοιπόν.
Σκέψου.
Υπάρχει μεγαλύτερη απειλή για τον εγωισμό
από το να αγαπήσεις τον εαυτό σου;
