Γράφουν η Ελίνα Δερμιτζόγλου & η Γεωργία Λαμπάρα Τριανταφύλλου

Η πάλη των δυο φύλων χρονολογείται από τη γένεση κιόλας του ανθρώπου, λες κι ο Θεός έπλασε τον άνδρα και τη γυναίκα με απώτερο σκοπό να αγωνιστούν για το ποιος θα επικρατήσει. Για αιώνες, ο Αδάμ φαινόταν πως είχε στεφθεί νικητής κι είχε εκδικηθεί επιτυχώς την Εύα επειδή του στέρησε τον Παράδεισο. Η πατριαρχία του, έχοντας ριζώσει βαθιά στα κοινωνικά δρώμενα, είχε θέσει σαφώς τα όρια του γυναικείου φύλου, όταν ο φεμινισμός ήρθε για να επαναστατήσει, ν’ αναταράξει και ν’ ανατρέψει τους ρόλους.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αγώνες που απάλλαξαν τη γυναίκα από δεινά και ταπεινώσεις και τη βοήθησαν να εδραιωθεί ως άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων. Όπως όμως δίδαξε πρώτη η πατριαρχία, η παγίδα του υπερβολικού ζήλου είναι που δυσχεραίνει τα πράγματα και φέρνει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Στην προκειμένη περίπτωση, οι αγωνίστριες υπέρ της ισότητας, της αποδοχής και του σεβασμού του γυναικείου φύλου από την κοινωνία, πορεύτηκαν δίχως να σεβαστούν οι ίδιες, την ίδια τους τη φύση. Ξέχασαν ότι η φύση τους χάρισε το μεγαλύτερο προτέρημα, που είναι, να φέρουν ζωή. Ζήλεψαν ό,τι είναι πέρα από τη δική τους φύση. Δε λέω, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, όμως στο δρόμο προς την κατάκτηση των δικαιωμάτων τους, ξέχασαν ότι αγωνίζονται ως γυναίκες, που ίσως αν δεν επέτρεπαν στη λήθη να υπερκαλύψει το ζήλο τους, αυτή τη στιγμή, να ήταν από τα πιο προνομιούχα πλάσματα, επάνω στη γη.

Ακούγονται πολλά τον τελευταίο καιρό, σχετικά με τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες που καταλήγουν σε εκτρώσεις. Γράφονται κείμενα όπου σε κάθε παράγραφο συναντάμε κι ένα δριμύ κατηγορώ προς το αντρικό φύλο, το οποίο θεωρείται αποκλειστικά υπεύθυνο για τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Αφού προσπαθούν να σε πείσουν, με πολλά επιχειρήματα – τα οποία θεωρώ γενικευμένα – και να ανεβάσουν με τον τρόπο αυτό τη θέση της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία, κάνουν επίκληση στο συναίσθημα για τα δείνα που βιώνει το γυναικείο φύλο από τις μεθόδους αντισύλληψης (δεν αντιλέγω σε αυτό). Καταλήγουν δε στη φράση: “οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες προκαλούνται από άντρες”, υποβιβάζοντας από μόνα τους το γυναικείο φύλο, αφού προβάλουν τη γυναίκα ως ένα ον δίχως βούληση. Οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, προκαλούνται από την ανεύθυνη συμπεριφορά και των δύο φύλων.

Στη σημερινή κοινωνία, εκτός από περιπτώσεις βιασμού, η γυναίκα έχει την ίδια ελευθερία επιλογής στη μέθοδο αντισύλληψης, όπως και ο άντρας, εκτός και αν η ίδια θέλει να μην έχει ή διστάζει από μόνη της, για δικούς της προσωπικούς λόγους (απουσία προσωπικής βούλησης, έλλειψη ευθύνης ή σεβασμού απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό). Μία γυναίκα, λοιπόν, που επιθυμεί να κερδίσει το σεβασμό του άλλου φύλου και κατ’ επέκταση, της κοινωνίας, θα πρέπει πρώτα η ίδια να σέβεται τον εαυτό της, κρατώντας το ρόλο της μέσα σε αυτήν. Κανένας σήμερα δεν αναιρεί ότι μπορεί να έχει επιλογές, τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική της ζωή. Επομένως, δεν είναι θύματα και οι άντρες θύτες.

Η μόνη περίπτωση που μια γυναίκα πέφτει θύμα μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, είναι μετά από έναν βιασμό. Ακόμα και σε μια καταπιεστική σχέση που ισχυρίζεται πως δέχεται πίεση για μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, όχι, δεν είναι θύμα. Γιατί, κατ’ εμέ, δεν υπάρχει εξ αρχής θύτης και θύμα, αλλά επιλογή και επιλεγόμενος. Κάποιες φορές μάλιστα ο επιλεγόμενος μετατρέπεται σε μια επιλογή – θύμα αυτού που τον επιλέγει. Δεν είναι λίγες οι φορές που άντρες βρίσκονται δέσμιοι σε μια σχέση που τους αναγκάζει να παραμείνουν μετά από μια εγκυμοσύνη για την οποία δεν ενημερώθηκαν έγκαιρα.

Αν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε ίσοι, θα πρέπει να το κάνουμε κι ως προς τις ευθύνες. Η αποδοχή της πατριαρχίας ως de facto, μόνο φανατισμό μπορεί να φέρει και την ανάγκη για ένα αντίπαλο δέος. Ο φυλετικός ανταγωνισμός δεν έχει νόημα σε μια κοινωνία που το μόνο που έχει ανάγκη είναι η ισορροπία. Είναι κατανοητή η καταπίεση που έχει υποστεί το γυναικείο φύλο για αιώνες, αλλά αυτό δε δικαιολογεί μια απόλυτη στάση. Αν μια γυναίκα θέλει να δείξει το δρόμο, έχει καλύτερους τρόπους να το κάνει από το να κατηγορεί τους άνδρες. Τη στιγμή που θα αντιληφθεί ότι η ουσία της ύπαρξής της δεν βρίσκεται στο να επιβληθεί, αλλά στο να πιστέψει η ίδια στην αξία της, θα έχει επιτύχει ως άνθρωπος.

Το να κατατάσσουμε, λοιπόν, όλους τους άνδρες κι όλες τις γυναίκες στο ίδιο τσουβάλι, σίγουρα δε μας κάνει αντικειμενικούς. Η γυναίκα, όπως και ο άνδρας, είναι ένα χαρισματικό ον που μπορεί να προοδεύσει σε πάρα πολλούς τομείς, τόσο του πνεύματος όσο και της τέχνης. Η ιστορία της δεν είναι τα δεινά της και η χρήση αυτών ως ελαφρυντικά μόνο κακό μπορεί να της κάνει. Ο σεβασμός στη φύση του κάθε φύλου δε σημαίνει υποτίμηση ή υπερτίμηση αυτού, αλλά ανάγκη για αρμονική συνύπαρξη, όπου ο καθένας θα λειτουργεί βάσει και της ύλης και της προσωπικότητάς του και θα αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν.