Άδεια γίναν τα ταξίδια μας.
Μια μεταφορά από το ένα μέρος στο άλλο.
Διαδικαστικά, σε μια θέση ανώνυμη
μέσα σε ξένο μέσο μεταφοράς.
Τίποτα το οικείο.
Οι ενδιάμεσοι σταθμοί αδιάφοροι.
Ούτε μαθήματα, ούτε απόλαυση.
Υπάρχουν μόνο ως προορισμός των άλλων.
Η μισή μας ζωή μια αναμονή
για τη μεταφορά από την αφετηρία στον προορισμό.
Είτε ίδιο είτε διαφορετικό, εξίσου ανούσιο.
Χάθηκαν πια οι Ιθάκες.
Χάθηκε ο νόστος.
Όλα άνοστα.
Όλα μια μεταφορά κι η ειλικρίνεια της κυριολεξίας ξένη.
Η μισή ζωή μας με ξένους απέναντι και σε απόσταση.
Κορμιά που αγγίζονται, περιφέρονται, μετακινούνται.
Λικνίζονται στη συνήθεια.
Κουβαλούν ψυχές που διψούν για το ταξίδι.
Από τον εαυτόν στον πλησίον κι από τον πλησίον στον εαυτό.
Αφετηρία και προορισμός με την ίδια ουσία.
Άφιξη κι επιστροφή με άδειες αποσκευές.
Επιλογές που υφαίνουν τη μοίρα με νήματα ψυχής.
Γιατί και η ψυχή ένα ταξίδι είναι.
