Βούτα στη θάλασσα καρδιά μου!
Να ξεπλύνεις τις πληγές σου στην αλμύρα της.
Χωρίς φόβο.
Γίνε φύλλο με οδηγό τον άνεμο και πυξίδα τα κύματα.
Φτάνουν πια τα δάκρυα.
Αλμύρα είναι κι αυτά.
Άστα να ενωθούν με τη μητρική αγκαλιά της θάλασσας
και να χαθούν στο σκοτεινό βυθό της μαζί με ό, τι λύτρωσαν.
Προσπάθησες, μα έχασες από τα ξεχασμένα θραύσματα
που έσπειραν σε ξένες καρδιές.
Αναπόφευκτα, μα υπ’ ευθύνη σου, σε πλήγωσαν κι εσένα.
Δεν αγαπούν όλες οι καρδιές το ανέφελο ταξίδι, καρδιά μου!
Ξάπλωσε απαλά να ξαποστάσεις.
Μια θάλασσα πληγές γέμισες.
