Κάθε που φυσά άνεμος εκεί γυρνώ
σ’ άδεια κύματα πάντα ταξιδεύω.
Σφαίρα από γυαλί με γυρνά στο παρελθόν
μοίρα στοργική σ’ αγκαλιά γυρεύω.
Έχω για πατρίδα
μία τόση δα
πλανόδια καρδιά.
Ρίζες που πατούν σ’ ένα έδαφος ρηχό
μόλις απλωθούν να κοπούν παλεύω.
Πόρτα που κρυφά την ανοίγω για να βγω
από τη ζωή κι άλλο φως γυρεύω.
Έχω για πατρίδα
μία τόση δα
πλανόδια καρδιά.
Μα έχω μια ψυχή με ρίζα από ουρανό,
κανείς δε θα μου πει τι αξίζω εγώ.
Έχω για ασπίδα,
μία τόση δα
ελεύθερη καρδιά.
