Κάθε που τέλειωνε το καλοκαίρι την έπιανε μελαγχολία. Δεν της είχε φερθεί καλά ο Αύγουστος. Της είχε πάρει ανθρώπους, της είχε στερήσει στιγμές, διακοπές, ανεμελιά. Ήταν πάντα αυστηρός μαζί της. Λίγα ήταν τα χαρμόσυνα που της είχε χαρίσει. Μα τον αγαπούσε όπως κανέναν άλλο μήνα. Στους φίλους της, υποστήριζε πως με τον Αύγουστο τελειώνει η...

Ζήσε το καλοκαίρι σου. Απόλαυσε τη θέρμη του αυγουστιάτικου ήλιου σαν το φιλί του κεραυνοβόλου έρωτα. Άφησε τη θάλασσα να σβήσει τα βήματά σου από την άμμο μαζί με τα λάθη σου. Βούτα στ’ αλμυρά τα κύματα χωρίς φόβο μα με πάθος. Αγνάντεψε το ηλιοβασίλεμα και δώσ’του να ταξιδέψει τα όνειρά σου. Στον αέρα του...

Ένα καλοκαίρι σβήνει στα βήματά σου. Φεύγει σιωπηλά να υποδεχτεί ένα θλιμμένο φθινόπωρο. Όπως η λύπη που διαδέχεται νομοτελειακά τη χαρά. Μα μέσα σου η αποχώρησή του φωνάζει από ευτυχία. Εκείνη που σου άφησε η γεύση της αλμύρας στα χείλη κι η αίσθηση της ελευθερίας στην καρδιά.