Έσκυψα πάνω
από την ποδοπατημένη
αξιοπρέπειά μου.
Η ζωή ήρθε
και με σκούντηξε στον ώμο.
“Εγώ σ’την έδωσα για λάβαρο”
μου είπε.
“Κι εσύ την έκανες χαλί
για να σκουπίζουν τα παπούτσια τους
ανάξιοι”.
Έκλαψα.
Ξέπλυνα τις λάσπες
απ’ τα πρέπει
του κάλπικου σεβασμού
και
ω του θαύματος,
γύρω μου φύσηξε
ένα αναζωογονητικό αγέρι.
Σαν νεογέννητο,
ούρλιαξα μ’ όλη μου τη δύναμη
και πήρα,
σαν από καιρό χαμένη,
την πρώτη μου ανάσα.
“Θέλει λευτεριά η αξιοπρέπεια”
μου θύμισε η ζωή
και κύλησε.
