Ποιο είναι αυτό
το διακριτικό ηχόχρωμα
που κάνει τη μια στιγμή
να διαφέρει από την άλλη;
Αυτή η εφήμερη μοναδικότητα
που χαράσσεται στη μνήμη
ως το άπιαστο φευγιό|
της ευτυχίας.
Περαστική κι ανέμελη
χαρίζει ένα χάδι
απειροελάχιστο
μπροστά στην αιωνιότητα
των στιγμών.
Πώς ακούγεται η ευτυχία;
Είναι μελωδική στ’ αλήθεια;
Τι γεύση έχει;
Γλυκιά, θα μου πεις,
μα αμφιβάλλω.
Θαρρώ πως έχει
τη γεύση
της ανάγκης που καλύπτει.
Κι αν η ζωή της
είναι τόσο μικρή
πώς γυρίζει
όταν δεν την γυρεύεις;
Θαρρώ
πως ανασταίνεται
η ευτυχία.
Ναι.
Κάθε φορά
που της κάνεις χώρο
στην καρδιά σου.
