Βαρέθηκα να ονειρεύομαι
Σενάρια μυαλού που γίναν στάχτες
Μες στη φωτιά του ρεαλισμού
 Σαν να ‘τανε της λογικής αντάρτες

Βαρέθηκα να περιφέρομαι
Μες σε σαθρούς λαβύρινθους που νιώθω
Πως μονομιάς με απωθούν
Απ’ ό,τι ωραίο κι αν επιδιώκω

Τα ωραία περνούν τόσο γοργά
Όσο πολύ αργούνε να’ρθουν
Τα ωραία λένε είναι στιγμές
Που γρήγορα θα προσπεράσουν
Μα αν είναι ωραία η ζωή
Το κρίμα είναι δικό μου
Που αντί στ’ ωραίο μέσα να ζω
Βλέπω μονάχα το κακό μου

Κι αν η ζωή κυλάει με όνειρα
Κι αν θέληση σου λείπει για να πράξεις
Νανούρισμα του ύπνου γίνεται
Που θα σε κάνει να νυστάξεις

Μα αν στη ζωή αποκοιμηθείς
Θα έρθει κάποτε ώρα να ξυπνήσεις
Δεν ειν’ σκληρό το ξύπνημα
Μα η υπενθύμιση να ζήσεις