Θυμάμαι τότε που ήμασταν παιδιά και ρωτούσαμε κάθε χρόνο τους μεγάλους αν η Τσικνοπέμπτη είναι αργία. Η αρνητική απάντηση μάς απογοήτευε κάθε φορά, αλλά δεν πτοούμασταν. Η σκέψη πως είναι μια γιορτή μέσα στη μέση της εβδομάδας, που ναι μεν δουλεύουμε και πάμε σχολείο το πρωί, αλλά το βράδυ γιορτάζουμε τρώγοντας και πίνοντας, ήταν εντελώς παράδοξη για το μικρό μας μυαλουδάκι.
Μεγαλώνοντας, αναγκαστήκαμε ν’ αποδεχτούμε πως η αγαπημένη μας Τσικνοπέμπτη, με τα τόσο νόστιμα μεζεδάκια και τις γαργαλιστικές μυρωδιές, είναι απλά μια καθημερινή με γιορτινή χροιά.
Μα μήπως έτσι δεν είναι κι η ζωή μας; Δεν έχει πάντα όλες τις χαρές ή τις λύπες μαζεμένες. Ανάμεικτα τα συναισθήματά μας δημιουργούνται και μ’ αυτά πορευόμαστε. Η κάθε μέρα που περνά έχει κάτι νόστιμο, κάτι πικάντικο, κάτι μεθυστικό που – έστω για λίγο – την κάνει να μοιάζει με γιορτή μέσα στην άχαρη ρουτίνα. Κι εκεί που η υποχρέωση μοιάζει να σε πνίγει στον ασφυκτικό κλοιό της, ένα αστείο, μια μελωδία, μια όμορφη συνάντηση τα ανατρέπει όλα και θυμάσαι πως στη ζωή δεν ήρθαμε μόνο για να δουλεύουμε, αλλά και να γλεντάμε!
