Μάσκες.
Άμυνες έναντι τραυμάτων,
χτισμένες με πόνο και ψέμα,
κατατρώνε τον χρήστη τους.
Βάρος ασήκωτο στο πρόσωπο.
Φωτιά που καίει με οξύ
τα εναπομείναντα ψήγματα συνείδησης.
Μα η ζωή τούς όρισε ημερομηνία λήξης.

Μάσκες της πτώσης.
Μοίρα τους είναι να μην μπορούν για πάντα να σταθούν.
Προικισμένες με την τέχνη της απάτης,
μα καταδικασμένες στην καταστροφή
κατά την ανύψωση της αντίληψης.

Κανένα φτιασίδι, παρά την σαγήνη του,
δεν γίνεται σάρκα επί σαρκός.
Ένας ξενιστής που σφετερίστηκε
την απομάκρυνση από την αξία
και κάθισε στον θρόνο της
ως άλλος βασιλιάς είναι.
Μα ο βασιλιάς γυμνώνεται
από τα ανοιχτά μάτια.

Κι ο κακογραμμένος ρόλος
του παράφωνου θεάτρου
ηχεί αποτρόπαιος στην καρδιά.
Κι οι μάσκες κατακρημνίζονται με κρότο
στα πόδια αυτών που στάθηκαν στο ύψος τους.
Η αλήθεια γδύνεται τη γοητεία
και στάζει το πικρό φαρμάκι της.

Στο καρναβάλι της ζωής
το βάλσαμο πίνεται στο τέλος.
Δε μεθά.
Αφυπνίζει.
Κι ο βασιλιάς Καρνάβαλος,
ηττημένος πια,
μύθος γίνεται ν’ ακούν οι νέες γενιές
για τ’ αναπόφευκτα που θα φέρει
η δική τους Αποκριά.