Αθάνατη η όψη της ανέλπιδης προσπάθειάς μου.
Σαν στοιχειό ματωμένο από αιώνες,
να κοιτά ο θάνατος τη δειλία μου,
μ’ ένα μειδίαμα ψυχρό, ανατριχιαστικό.
Η απομάκρυνσή του απορροφήθηκε
από τον ήχο των βημάτων του στο δρόμο της επιστροφής.
Η απειλή που η ίδια έστρεψα στον εαυτό μου
σαν εκδίκηση, λες, για τη γέννηση μου,
σαν ένα ύστατο χαίρε της ζωής,
απεφάνθη πως είχα μια ασάλευτη δύναμη θαμμένη μέσα μου.
Πίσω από παραθυρόφυλλα σφαλισμένα,
καρτερούσε, φοβισμένη, για να κάνει αισθητή την παρουσία της.
Ποια η αξία της δύναμης αν δεν δοκιμαστεί στα Τάρταρα;
Έλλειψη κι απώλεια.
Δυο δαίμονες που σφυροκοπούν ανελέητα την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η πηγή των πιο αδιόρατων σφαλμάτων.
Ανεπιθύμητοι επισκέπτες μπήκαν και ρίζωσαν, ρήμαξαν, μαράζωσαν.
Η απώλεια να παρασέρνει την έλλειψη
κι αυτή να κατοικεί μέσα της,
σαν παράσιτο που κατατρώγει τις ανθρώπινες καρδιακές σάρκες.
Ύστερα, έφεραν καλεσμένο
ν’ απομυζήσει τα απομεινάρια όποιας πρώιμης ευτυχίας.
Ο άρχοντας πόνος, ο ευεργέτης της δύναμης.
Η αποσύνθεση προηγείται της δημιουργίας
σαν μια καταδικασμένη προϋπόθεση της εξέλιξης.
Μετά το πέρας της κρίσιμης στιγμής,
χρυσοκίτρινες καμπάνες σήμαναν
το εγερτήριο λίκνισμα των ανθισμένων κόπων.
Το άκουσμα τους, η άμυνα στην απειλή.
Τρεμάμενο το χέρι του εγκλήματος
παραδόθηκε σ’ έναν χορό σαγηνευτικό,
γνωστό ως “το φινάλε της συνείδησης”.
Με κόπο άφησε το μαχαίρι να χτυπήσει με κρότο στο πάτωμα.
Η ταραχή του θορύβου ανατάραξε το λιμνάζον αίμα της καρδιάς.
Ο ακροβάτης της ζωής και του θανάτου επέστρεψε στη βάση του.
Κοίταξε το θεόρατο ύψος που τον χώριζε από το χάος
κάτω από τα πόδια του κι αναρίγησε.
Σήκωσε το κεφάλι ψηλά,
αντίκρισε το θεόρατο ύψος της αδιανόητης δύναμής του και σώπασε.
Αναγνωρίσιμη ως ατολμία η αδυναμία να αφαιρέσει μια ζωή.
Ή τόλμη;
Αναξιοποίητο απόθεμα αγάπης, το πόρισμα της δίκης.
Η πληγή κι η σωτηρία σε μία απόφαση.
