Χάιδεψα τα μαλλιά της κόρης μου. Γύρισε το κεφαλάκι της και με κοίταξε. Πόσο ήρεμη στην ασφάλειά της! Της χαμογέλασα αχνά, ενώ είχα ακόμα στα μάτια μου τις φλόγες που κατάπιναν τα ξένα σπίτια. Ξένα; Τίποτα δεν είναι ξένο. Γιατί είμαι άνθρωπος.
Το σπίτι σου που έγινε συντρίμμια το νιώθω και δικό μου σπίτι. Δάκρυα κυλούν και στα δικά μου μάτια για τον όμορφο κήπο σου που έδινε ζωή και τώρα φιλοξενεί τον θάνατο. Γιατί είμαι άνθρωπος.
Σπαράζει κι η δική μου καρδιά για το παιδί σου που αναγκάστηκες να του πεις “Σήκω παιδί μου φεύγουμε”, όχι για βόλτα, αλλά για το άγνωστο. Τι χειρότερο για έναν γονιό από την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια; Όχι, δεν μπόρεσε να πάρει το αγαπημένο παιχνίδι του, γιατί δε χωρούσε, γιατί έπρεπε να τρέξετε, γιατί έπρεπε να σωθείτε. Σ’ ένιωσα τη στιγμή που είδες το φόβο στα μάτια του να ψάχνει να βρει τη δική σου ανύπαρκτη σιγουριά για να πιαστεί. Σε νιώθω. Γιατί είμαι άνθρωπος.
Έφυγες αποχαιρετώντας ό, τι πιο δικό σου. Δεν είναι “ντουβάρια”, ούτε “αντικείμενα”. Είναι κόποι, συναισθήματα, αναμνήσεις. Ναι, η ανθρώπινη ζωή είναι πανώ από όλα και αυτή θα κοιτάξεις να σώσεις. Βλέπω όμως το αποτυπώματα σου σε όλα αυτά τα υλικά που αγάπησες και κατανοώ τη θλίψη σου. Αφήνεις πίσω τη ζωή σου που δε θα είναι πια ίδια. Σε κατανοώ. Γιατί είμαι άνθρωπος.
Το χωριό σου! Το όμορφο χωριό σου που έδινε απλόχερα δροσιά και χρώμα σε όποιον το επισκεπτόταν. Μαύρο πια στέκεται πάνω στ’αποκαΐδια του σαν νεκροταφείο. Τα δέντρα του, τα λουλούδια του, τα ζώα του φτιάχνουν τον δικό τους παράδεισο κάπου αλλού. Σοκάρομαι και θλίβομαι. Γιατί είμαι άνθρωπος.
Και τώρα; Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Δε σε προστάτεψαν. Νιώθεις προδομένος, οργισμένος, καταβεβλημένος, απελπισμένος. Άδειος. Σε συναισθάνομαι. Γιατί είμαι άνθρωπος.
Όμως, ξαφνικά, βλέπεις κάποιους να βρίσκονται από το πουθενά να σε βοηθήσουν, να σε αγκαλιάσουν, να σου πουν μια καλή κουβέντα, μήπως ξαναβρείς λίγο από το αδικοχαμένο θάρρος σου. Άλλοι πασχίζουν με τις φλόγες, αψηφώντας τα πάντα, μήπως και κάτι σωθεί. Άγνωστοι ή φίλοι ανοίγουν τα σπίτια τους και την καρδιά τους να προσφέρουν ό, τι μπορούν. Γιατί όλοι μπήκαμε στη θέση σου και θρηνούμε μαζί σου. Νοιαζόμαστε και θέλουμε να δεις ότι δεν είσαι μόνος.
Ακόμα κι αν αυτοί που έχουν χρέος να σε στηρίξουν, δεν το κάνουν, είμαστε εμείς εδώ. Είμαστε κοντά σου για να σε δούμε να σηκώνεις ξανά το κεφάλι κι όταν αντικρίσεις τον ουρανό να μη δεις καπνούς, αλλά ήλιο και τριγύρω σου πράσινο. Ίσως η αγάπη μας να μπορέσει να διώξει τον πόνο από τα μάτια και την ψυχή σου. Ίσως σε κάνουμε να χαμογελάσεις ξανά.
Είμαστε εδώ για να το προσπαθήσουμε.
Είμαστε εδώ.
Γιατί είμαστε άνθρωποι.
