Εκείνη την άδεια θέση μέσα μου, πες μου πώς θα τη γεμίσω;
Εκείνη που σαν σε γνώρισα έπλασα με κάθε κύτταρο αγάπης
που παλλόταν για χάρη σου.
Δεν είναι θρόνος.
Δεν είναι καν ένα άνετο κάθισμα.
Είναι απλά μια παλιά ξύλινη καρέκλα από αυτές
που αγκαλιάζουν παράδοξα το σώμα σου μόλις καθίσεις.
Μα ήταν μόνο για σένα.
Τώρα την έβαψα.
Μαύρη σαν την καρδιά μου.
Στη θέση σου έβαλα την ελπίδα μου.
Να τη ζεσταίνει μέχρι να γυρίσεις.
Αν γυρίσεις.
Ξέρω πως δεν ευθύνεσαι εσύ γι’ αυτήν.
Εγώ την έφτιαξα.
Αν αποδειχτεί πως έκανα λάθος,
ας γίνει η ψυχή μου φωτιά και ας την κάψει.
Ας μείνει η στάχτη της να σκεπάσει την εικόνα σου.
Μέχρι να βρω τη δύναμη,
για μια θέση αδειανή, να ξαναγεννηθώ.
