Πυροτέχνημα. Η τέχνη της φωτιάς.
Η τέχνη του άσβεστου πόθου που ξεκινά από την καρδιά.
Πόσο όμορφη μοιάζει στα μάτια!
Τα θαμπώνει θαρρείς, σχεδόν τα τυφλώνει.
Μένεις να θαυμάζεις το άπιαστο, το μαγικό.
Στιγμές ουτοπικές που μόνο ένα παιδί έχει μάθει να μετρά στη μνήμη του.
Οι μεγάλοι ξεχνάμε γρήγορα τα πυροτεχνήματα.
Δε μας κάνουν εντύπωση πια.
Εκτός αν σκάσουν κοντά στην καρδιά μας
και την πάρουν τα σκάγια.
Τότε ανάβει μια φλόγα που μας σιγοκαίει τα σωθικά
για το φως που δεν μπορέσαμε να σώσουμε.
Για εκείνη τη λάμψη που δε θα μείνει για πάντα κοντά μας.
Μα αν το μόνο βέβαιο είναι ο θάνατος,
τι κρατά για πάντα;
Η ματαιοδοξία μας τρέφεται με πυροτεχνήματα
για να μας πείσει ότι ζούμε.
Μα μήπως δεν είμαστε κι οι ίδιοι ένα πυροτέχνημα;
Υψωνόμαστε, φτάνουμε στη στιγμή της μεγάλης δόξας
και μετά φθίνουμε.
Μα για στάσου.
Δεν είμαστε μόνο αυτό.
Όσο υπάρχει η μνήμη που αναπαράγει τα πυροτεχνήματα
και αναπτερώνει την καρδιά με το φως και τη χαρά της θέασης τους,
υπάρχει «για πάντα».
Εκείνο το «για πάντα» που διαρκεί
όσο το χρειαζόμαστε.
Όσο του επιτρέπουμε να διατηρεί μέσα μας
το παιδί που ακόμα θαυμάζει τα πυροτεχνήματα.
