Ένας σωρός από παλιοσίδερα

Κομμάτια ασυνάρτητα, ασύνδετα. 

Τόσο μόνα που καταντούν μοναχικά. 

Τίποτα από ό, τι ήταν δε θυμίζουν πια… 

Σκόρπιες αναμνήσεις 

σκορπισμένες σ’ένα έδαφος 

ξένο κι αφιλόξενο. 

Σε ποιον ανήκαν;

Ποιανού τη μνήμη στοίχειωσαν σαν καταραμένα φαντάσματα, 

καταδικασμένα να κείτονται αιώνια

στο νεκροταφείο της λησμονιάς;

Τα τελευταία ίχνη τους φεγγίζουν μέσα από ασήμαντα αντικείμενα και ξεθωριασμένες φωτογραφίες. 

Εναγωνίως θα κραυγάζουν σιωπηλά ώσπου κι αυτά να φθαρούν από το ανελέητο χέρι του χρόνου. 

Ώσπου να μη μείνει τίποτε υλικό μήτε άυλο που να αποδεικνύει την αλήθεια τους. 

Ταγμένες στη μοναξιά τους θα αφήσουν αυτόν τον κόσμο στην άγνοιά του

να επαναλαμβάνει αδιάκοπα τα ίδια και τα ίδια.

Η ανυπαρξία απλώνει τα χέρια και τις καλοδέχεται.

Εκεί ανήκουν πια.

Τα χρόνια τις κατάπιαν όπως η μάνα γη το σώμα από το οποίο γεννήθηκαν. 

Κανένα μυαλό δεν τις αποζητά. 

Κανένα συναίσθημα δεν τις ερωτεύτηκε.

Τις αναμνήσεις μιας ζωής που δεν υπάρχει πια.