Εκείνη την εποχή του χρόνου που όλα γαρνίρονται με στολίδια, φώτα και δώρα, υπάρχουν κάποιες ψυχές που μελαγχολούν. Σαν αυτή η χαρά τριγύρω ν’αδειάζει τις καρδιές τους, αντί να τις γεμίζει με ζεστασιά.

Είναι εκείνη η θλίψη της μοναξιάς που ποτέ δε χαμογέλασε πλάι σ’ένα πρασινοκόκκινο έλατο. Δεν αγωνιούσε για ένα δώρο έκπληξη κάτω από το δέντρο. Δεν έσκισε με τη μανία του ενθουσιασμού το περιτύλιγμα για να κραυγάσει από χαρά αντικρίζοντας αυτό που περίμενε. Δεν έζησε αγκαλιές γιορτινές και φιλιά αγάπης.

Αντί αυτών άκουσε φωνές τσακωμού. Είδε μπάλες χριστουγεννιάτικες να γίνονται κομμάτια από θυμό. Φοβήθηκε να ζητήσει το δώρο που πόθησε σε μια βιτρίνα. Ζήτησε από τον Αϊ Βασίλη ησυχία κι ένα ζεστό χάδι, αλλά δεν τα πήρε ποτέ. Έπαψε να πιστεύει στο πνεύμα των Χριστουγέννων, γιατί δεν έπαψε ποτέ να γεύεται την απογοήτευση και την απόλυτη, βαθιά μοναξιά εξαιτίας του.

Όμως εσύ, μελαγχολική ψυχή, ξέρεις κάτι; Το πνεύμα των Χριστουγέννων υπάρχει στ’αλήθεια! Δε ζει μέσα σ’αυτούς που σ’ απογοήτευσαν ξανά και ξανά. Τριγυρνάει ανάμεσα σε ανθρώπους που, εκείνες τις μέρες του χρόνου, μετατρέπονται σε μικρά ξωτικά και σκορπούν χρυσόσκονη αγάπης σε όποιους συναντούν! Είναι εκείνοι που συντηρούν τα Χριστούγεννα, γιατί πιστεύουν στην καλοσύνη που αυτά εκπροσωπούν! Και χαίρονται, γιατί τότε τους δίνεται η ευκαιρία να κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο. Για σένα. Κι ας μην τους ξέρεις.

Ψάξε να τους βρεις. Πώς; Από το χαμόγελο στα μάτια τους! Και κάπου εκεί, στην κορυφή του κεφαλιού τους, θα δεις ένα αόρατο σκουφί να κουδουνίζει, πασπαλίζοντας την ατμόσφαιρα με νότες αισιοδοξίας! Καμιά μελαγχολία δεν μπορεί να τους αντισταθεί!