Κοίτα να δεις που αντικαταστήσαμε στην καθημερινότητα τον προφορικό λόγο με τον γραπτό και χαραμίζονται συναισθήματα στο πάτημα ενός κουμπιού. Πασχίζουμε να ταυτίσουμε την έκφραση του προσώπου μας με εικονίδια κατασκευασμένα και ανύπαρκτα επιφωνήματα.
Πόσα χαμόγελα δεν είδαν ποτέ τα μάτια που τα προκάλεσαν;
Πόσα «σ’ αγαπώ» έμειναν ανείπωτα από χείλη που ποθούσαν να ενωθούν;
Πόσες αγκαλιές έμειναν αδειανές και βυθίστηκαν στην απουσία με το χαμόγελο να δύει στην ανατολή του; Δυο καρδιές να χτυπούν μακριά η μια από την άλλη και να δυναμώνουν τον χτύπο τους για να μειώσουν την απόσταση.
Μα και πόσοι πληγώθηκαν από το σαράκι της παρεξήγησης, αφού τα λόγια τους μεταφράστηκαν διαφορετικά από την πρόθεσή τους; Η ευχή και η κατάρα του γραπτού λόγου. Να βρεις τις κατάλληλες λέξεις που θα ενώσουν ουσιαστικά τα λόγια με την αίσθηση που μεταφέρουν.
Μείναμε χαμένοι στη μετάφραση να προσπαθούμε να καλύψουμε κενά και να κάνουμε διάλογο μ’ ένα πληκτρολόγιο ανά χείρας. Σβήνοντας βλέμματα και εναποθέτοντας τη σιωπή επάνω σε μια οθόνη.
Αναπολώντας την εποχή που ένα παγκάκι άκουγε όλα τα μυστικά μας κι ένα δέντρο κρατούσε χαραγμένα για πάντα συνθήματα και συναισθήματα.
