Για φαντάσου λέει, να μπορούσαμε να βγούμε μια στιγμή από το σώμα μας και σαν αόρατες, αιθέριες φιγούρες να περιπλανηθούμε στον κόσμο. Εκτός του ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο στην παρούσα κατάσταση, διότι δε θα διατρέχαμε κανέναν κίνδυνο μόλυνσης, θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρον.
Η αόρατη αυτή υπερδύναμη θα μας επέτρεπε, καταρχάς, να παρατηρήσουμε με την ησυχία μας πράγματα που εν σώματι δε θα μπορούσαμε. Όχι, δεν αναφέρομαι στην κατασκοπεία των συνανθρώπων μας για χάριν κουτσομπολιού. Ας το πάμε λίγο παραπέρα. Όντες ασώματοι, θα είχαμε τη δυνατότητα να διαισθανθούμε συναισθήματα και σκέψεις. Να αντιληφθούμε, δηλαδή, τα πραγματικά κίνητρα που υποκινούν τις πράξεις των ανθρώπων.
Η πρώτη μας κίνηση θα ήταν ασφαλώς να ψάξουμε να βρούμε τους δικούς μας ανθρώπους για «να μάθουμε όλη την αλήθεια» για όσα σκέφτονται και νιώθουν για εμάς. Ας μη μείνουμε όμως στα προσωπικά μας. Ας δούμε λίγο το κοινωνικό σύνολο και θα διαπιστώσουμε πως οι ομοιότητες θα είναι πολλές.
Θα δούμε, λοιπόν, ανθρώπους με ειλικρινή αισθήματα και καθαρές σκέψεις, αγάπη για τον συνάνθρωπο κι ανιδιοτέλεια τέτοια που θα μας συγκινήσει (μην απορείτε, υπάρχουν ακόμα). Ως εδώ καλά. Ο προβληματισμός θα ξεκινήσει όταν αρχίσουμε να βλέπουμε συμπεριφορές αδικίας, εκμετάλλευσης, κριτικής, κολακείας, αδιαφορίας, υποκρισίας, φθόνου και όλων αυτών που περιέχονται στον ανθρώπινο ασκό του Αιόλου.
Οι επιλογές που έχουμε είναι δύο. Ή να παρασυρθούμε από τον άνεμο και να εκδηλώσουμε κι εμείς ανάλογες συμπεριφορές αντιδρώντας με αγανάκτηση, ή να δείξουμε ανωτερότητα. Η ανωτερότητα συχνά συγχέεται με την καλοσύνη, την αγαθότητα και την αφέλεια. Στην πραγματικότητα, είναι η διαχείριση αυτών με τέτοιο τρόπο που να μην επιτρέπει μεν την επιρροή από αρνητικές καταστάσεις, αλλά να εκδηλώνει παράλληλα την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Ας σταματήσουμε, όμως, το αιθέριο ταξίδι μας εδώ κι ας επιστρέψουμε στο έγκλειστο σώμα μας. Θα έρθει, αργά η γρήγορα, η στιγμή που θα επιστρέψουμε στη φυσιολογική μας ζωή. Τότε που θα βρεθούμε ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που συναντήσαμε στο μεταφυσικό ταξίδι μας. Ποια θα είναι αλήθεια η δική μας συμπεριφορά; Είμαστε σίγουροι ότι μετά από μια τέτοια κατάσταση, θα βγούμε απλά στο δρόμο τρέχοντας ν’ αγκαλιάσουμε όποιον βρούμε, όπως υπολογίζαμε εξαιτίας της παρατεταμένης έλλειψης ανθρώπινης επαφής; Ή μήπως το λοξό βλέμμα του φόβου προς το συνάνθρωπο θα μείνει ως συνήθεια, όπως τα μισόκλειστα μάτια για τον άνθρωπο του σπηλαίου που μετά από πολύ καιρό βγαίνει ξανά στο φως; Ή μήπως, ακόμα χειρότερα, θα βγούμε ως άλλοι δικαστές να κρίνουμε και να βάλουμε τον καθένα στη θέση που του αξίζει, επειδή εμείς «έχουμε δει και ξέρουμε»;
Πριν μπούμε στον πειρασμό να γίνουμε θεοί κριτές, ας θυμηθούμε λίγο τις λέξεις «ανωτερότητα» και «αγάπη». Αυτές είναι που αφυπνίζουν το θεϊκό στοιχείο μέσα μας, καλλιεργώντας τη μαγική έννοια της ενσυναίσθησης. Της ικανότητας εκείνης να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και να δείχνουμε κατανόηση αντί να τον κρίνουμε άδικα.
Εύχομαι, λοιπόν, μετά από όλη αυτήν την πρωτόγνωρη εμπειρία να μην αφεθούμε στη δίνη της συνήθειας και της καθημερινότητας σαν να μη συνέβη τίποτα. Η ελευθερία μας δεν είναι δεδομένη κι αυτό ήταν ένα μάθημα που άξιζε να το πάρουμε. Ας μείνουμε ή ας γίνουμε άνθρωποι, ακόμα κι όταν όλο αυτό θα έχει τελειώσει και θα ανήκει πια στη νεότερη ιστορία. Συμμετείχαμε, πονέσαμε μα διδαχθήκαμε. Αυτό έχει σημασία.
Εξάλλου, εκεί φαίνεται η πραγματική ελευθερία του ανθρώπου. Στο να μην αφήνει οποιαδήποτε κατάσταση να αλλάξει αυτό που είναι, παρά μόνο προς το καλύτερο.
