Αν…
Δυο γράμματα.
Μία πύλη προς μία άλλη ζωή.
Καλύτερη ή χειρότερη;
Σίγουρα διαφορετική.
Δυο γράμματα σαράκι της καρδιάς και φωτιά της λογικής.
Στοιχειώνουν το παρελθόν, υποθηκεύουν το μέλλον και απενεργοποιούν το παρόν.
Καταβροχθίζουν όνειρα και οργιάζουν με μια φαντασία διεστραμμένη από πόθο και φόβο.
Γίνονται σενάρια σε ένα έργο παράλληλο, οικείο μα και τόσο ξένο, άπιαστο και μακρινό.
Η αρχή της μάστιγας του άγχους.
Ό, τι δε ζεις σε αγχώνει.
Είτε για να το ζήσεις, είτε για να το αποφύγεις.
Σφυροκοπάς τα κάγκελα του κλουβιού σου
κι είτε ακούς φάλτσα, είτε μελωδίες, η φυλακή παραμένει μέσα σου.
Σταμάτα!
Αυτό που τόσο μειλίχια σου υπόσχονται αυτά τα δυο γράμματα δεν υπάρχει.
Εκείνο που σε τρομοκρατεί στην πιθανότητα του να συμβεί, δεν υπάρχει ούτε αυτό.
Η μόνη αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή αναλώνεσαι σε κάτι ανυπόστατο.
Χαραμίζεις αυτή τη μοναδική στιγμή ζωής που δε θα ξανάρθει σε ουτοπίες και φαντάσματα.
Μόνο ένα “αν” αξίζει.
Εκείνο που σου ψιθυρίζει πως αν θες να ζήσεις, μην αργείς.
Μην αφήνεις να σου μικραίνουν τη ζωή δυο γράμματα.
