Τίποτα δε γίνεται φυλακή χωρίς τη θέλησή μας. Ένα μικρό παράθυρο αρκεί. Για να ονειρευτείς, να ταξιδέψεις, να ερωτευτείς. Ένας μικρός ελευθερωτής του μυαλού να σου επιτρέπει ν’ ατενίζεις τον ορίζοντα της έμπνευσης. Τότε όλα τα ανέφικτα γίνονται εφικτά κι όλα τα μακρινά γεμίζουν την αγκαλιά σου. Νοητά για το σώμα, αληθινά για την ψυχή....
Κοίτα να δεις που αντικαταστήσαμε στην καθημερινότητα τον προφορικό λόγο με τον γραπτό και χαραμίζονται συναισθήματα στο πάτημα ενός κουμπιού. Πασχίζουμε να ταυτίσουμε την έκφραση του προσώπου μας με εικονίδια κατασκευασμένα και ανύπαρκτα επιφωνήματα. Πόσα χαμόγελα δεν είδαν ποτέ τα μάτια που τα προκάλεσαν;Πόσα «σ’ αγαπώ» έμειναν ανείπωτα από χείλη που ποθούσαν να ενωθούν;Πόσες αγκαλιές...
Σήκωσα το χέρι μου στο ύψος των ματιών μην κάνει να τ’ αγγίξει. Η Σκιά ήταν εκεί για άλλη μια φορά. Η παρουσία της αποκρουστική όπως πάντα. Είχε πάρει μορφή ανθρώπου. Ενός άνδρα σοβαροφανούς, με ύφος επιβλητικό. Το βλέμμα του στράφηκε πάνω μου από την πρώτη στιγμή. Μια σκοτεινή ομίχλη είχε για αύρα, μα μόνο...
Όταν η σιωπή δείχνει αδιέξοδο και φωνάζει βοήθεια… Μην τρομάξεις. Κι αν σε ρωτήσουν «τι έχεις;» απάντησε «Πού να σου λέω τώρα…» Δεν έχει σημασία αν όντως θα τους πεις. Θα βοηθηθείς όμως εσύ στο να βρεις την άκρη του νήματος. Μην απελπιστείς. Μπόρα είναι και θα περάσει. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Κάνε επανάσταση...
Σκαρφαλώνεις με κόπο έχοντας την ηδονή της κορύφωσης να σου σιγοκαίει το μυαλό. Καταραμένο το πάθος σε αιώνια ένωση με την πτώση αμέσως μετά την κατάκτηση. Μένεις να βιώνεις τη ζωή και το θάνατο σε μια συνεχή μαρτυρική εναλλαγή. Μα όσο πρόσκαιρη είναι η αίσθηση της νίκης, άλλο τόσο εφήμερη είναι και η πτώση. “Τίποτα...
Σε είδα σήμερα μπροστά μου. Περνούσες διακριτικά δίπλα από τους λίγους ανθρώπους στο βαγόνι. Η φωνή σου ίσα που έβγαινε, δείχνοντας τον κόπο που έκανες για να σηκώσεις το βάρος των λόγων σου. Ζητούσες βοήθεια για να επιβιώσεις εσύ και το παιδί σου, πουλώντας χαρτομάντιλα. Αν δεν είχες μιλήσει, κανείς δε θα καταλάβαινε ότι έχεις...
Δύσκολοι καιροί. Θολωμένες ματιές, καρδιές και πνεύματα. Μα κάπου εκεί, ένα πουλί τιμά τη φύση του και συνεχίζει να πετά ελεύθερο μες στην ομίχλη. Τη σχίζει στα δυο και διαπερνώντας τη, κάνει τη δήλωσή του. «Δε με σκιάζει το ημίφως, όσο γνωρίζω πού να βρω το φως». Δες το.Δεν προσπαθεί καν.Δεν το νοιάζει η μοναξιά.Προχωρά...
Πλαγιασμένη σε εμβρυακή στάση, πονούσε. Τα χέρια της, σταυρωμένα μπρος στο στήθος της, έσφιγγαν την πληγή που αιμορραγούσε στ’ αριστερά. Είχαν περάσει χρόνια απ’ όταν δέχτηκε τη μαχαιριά, μα κάθε που άλλαζε ο καιρός, άνοιγε. Αναρωτιόταν πώς θα μπορούσε να ζήσει έτσι. Πώς θα κατάφερνε να προχωρήσει με ένα τραύμα που δεν έλεγε να κλείσει....
Έλα άνθρωπε. Πάμε από την αρχή. Γιατί φτιάχτηκες; Πέρασαν τόσες χιλιάδες χρόνια, θα μου πεις, πού να θυμάσαι; Συνήθισες να ζεις χωρίς πολλά πολλά. Ασχολείσαι μόνο με το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον το δικό σου. Η ανθρωπότητα; Τι σε νοιάζει. Ελευθερία έχουμε. Ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει.Μετά εξεγείρεσαι όμως που πλήττουν μειονότητες....
Η μέρα που τα παιδιά ψυχαγωγούνται πετώντας χαρταετό και μαθαίνουν πως όπως κι αν φυσά ο άνεμος, παρά τις δυσκολίες και τις αντίξοες συνθήκες, αν έχεις υπομονή και κρατάς σταθερή την πορεία σου, θα επιτύχεις τον στόχο σου.Μαθαίνουν όμως κι ότι όσο ψηλά κι αν φτάσεις δε θα πρέπει να ξεχνάς τις ρίζες σου, αφού...
