Φλεβάρης.Στις φλέβες του κυλάμια άνοιξη κοιμισμένη.Σιγανά ανδριώνεταισαν χρυσαλλίδα στο κουκούλι,ώσπου να φανούντα χελιδόνια.Ο γερό-χειμώνας,βαρύς στο νεκροκρέβατό του,φυσά κατά ριπάςτις τελευταίες του ανάσες.Ψηλά,ο ουρανόςσκουπίζει τα πινέλα τουκαι πασαλείβεται νωχελικάμε φωτεινό γαλάζιο.Πάνω στα χρυσοκαφετιά κλαδιάη σοφία αργοπεθαίνειθάνατο λυτρωτικό.Κι η ελπίδα που κοιλοπονεί,καρτερικά προσμένειτον διάδοχοτης αναγεννημένης νιότης.

Αναμονή.Κάποτε μόνη,πια συντροφιάμ’ ένα βιός στην πλάτη.Με βαραίνει θαρρείς;Δεν κουβαλώπάνω από αυτό που αντέχω.Στο φως αναπολώκαι στο σκοτάδι ακόμαθα επιπλεύσω.

Φως και ύδωρ.Αιώνιο και φθαρτό.Ψυχή και σώμα.Σύμπαν και φύση.Θεός και άνθρωποςΔίπολα κι αντιθέσειςταλανίζουντο ανθρώπινο μυαλόαπό τα σπάργανά του.Από τούτα είναι φτιαγμένοκαι το δίχως τουςμονάχα θάνατο υπόσχεται. Μα σήμερα,μέρα των Θεοφανίων,δώσε Θεέ μουΦως στο ύδωρ Σουνα δούμε κι εμείς οι ελάχιστοι,νίπτοντας τις ζωές μας,λίγο θεό στο μέσα μας.

Ποιο είναι αυτότο διακριτικό ηχόχρωμαπου κάνει τη μια στιγμήνα διαφέρει από την άλλη;Αυτή η εφήμερη μοναδικότηταπου χαράσσεται στη μνήμηως το άπιαστο φευγιό|της ευτυχίας.Περαστική κι ανέμεληχαρίζει ένα χάδιαπειροελάχιστομπροστά στην αιωνιότητατων στιγμών. Πώς ακούγεται η ευτυχία;Είναι μελωδική στ’ αλήθεια;Τι γεύση έχει;Γλυκιά, θα μου πεις,μα αμφιβάλλω.Θαρρώ πως έχειτη γεύσητης ανάγκης που καλύπτει.Κι αν η ζωή τηςείναι τόσο μικρήπώς...

«Για να φτιάξεις μια μάνα χρειάζεσαι 5 στοιχεία.Θέλεις γη, για να πατά γερά στα πόδια της και να μπορεί να παρέχει αγαθά κι ασφάλεια στα παιδιά της.Μετά θέλεις αέρα για να φυσά μακριά τις έγνοιες και τα άγχη τους.Ύστερα μπόλικο νερό για να τροφοδοτεί τα δάκριά της. Και τα πικρά και τα γλυκά». «Θα χρειαστεί...

Πέτα όνειρό μου! Πέτα ψηλά σαν χαρταετός στα χέρια ενός παιδιού! Δώσε μου την ελπίδα κι άσε με ν’ αγγίξω λίγο από τον αιθέριο ουρανό σου! Από εσένα, μου είπαν, έχω φτιαχτεί κι είναι στη φύση μου να κοιτώ κει πάνω. Να ψάχνω μέσα στα νέφη να σε βρω. Μην έχεις μπλεχτεί μες στης μολυσμένης πόλης τα καλώδια. Μην έχεις...

Μάσκες. Άμυνες έναντι τραυμάτων, χτισμένες από πόνο και ψέμα. Διακοσμούν πρόσωπακι αποσιωπούν προθέσεις.Μα κανένα φτιασίδι – παρά την σαγήνη του – δεν γίνεται σάρκα επί σαρκός. Ξενιστής είναι,που σφετερίστηκε την αξία και κάθισε στον θρόνο της ως άλλος βασιλιάς. Μα ο βασιλιάς γυμνώνεται από τ’ ανοιχτά τα μάτιακι ο κακογραμμένος ρόλος του ηχεί αποτρόπαιος στην...

Στης παραμονής τη γωνία,ακούμπησε τη λύπη σου κι άσε την πίσω στον χρόνο που φεύγει. Κράτα μονάχα όσα σου δίδαξε. Στην ανατολή του έτους,άρπαξε την ελπίδα σφιχτά από το χέρι και κάνε ποδαρικό χορεύοντας κείνο το παλιό βαλσάκι που σε γλυκονανούριζε τα βράδια μέσα στο μουσικό κουτί του. Κοίτα ψηλά κι ευχήσου.Κοίταξε μέσα σου κι...

Μαζεύουμε στιγμές. Μικρές, πολύτιμες αχτίδες χαράς που πέφτουν σαν αγνές χιονονιφάδες στο σκοτάδι της εσωτερικής μας θλίψης.Παντού τριγύρω καραδοκούνσαν μικρές νεράιδες των αναμνήσεων. Τις φυλάμε στο μικρό Χριστουγεννιάτικο κουτί, εκείνο το στολισμένο με χρυσόσκονη, και γεμίζουμε τις αποθήκες μας με χαμόγελα και ζεστασιά για τις ώρες της μοναξιάς που θα έρθουν αγκαζέ με τον καινούριο...