Το κατάλαβες; Γίναμε χαρταετοί. Προσωρινά κατασκευάσματα χωρίς φτερά που φτιάχτηκαν για να πετούν υπό όρους. Το σκοινί κρατιέται γερά, η απόσταση ορίζεται από την καλούμπα κι ο χρόνος της πτήσης από τις καιρικές συνθήκες. Το έμαθες; Φέτος δε θα τηρηθεί το έθιμο. Απαγορεύεται να πετάμε χαρταετό. Απαγορεύεται να πετάμε. Κοίτα! Ένα παιδί εκεί στην άκρη...

Χρώματα ριγμένα ανακατεμένα κατά γης. Σώματα σαν φίδια, της χαράς στολίδια, θα δεις. Στου χορού τη δίνη μάσκες κι αρλεκίνοι ανυπομονούν. Λίγο να γελάσουν τις σιωπές να σπάσουν, αν μπορούν.Πρόσωπα κρυμμένα, μάτια διψασμένα στην αναμονή. Μια ανάσα μένει στη σκιά δεμένη να ελευθερωθεί.Λόγια του ανέμου σ’ άρμα μεθυσμένουαντηχούν. Άρχουσα αναρχία ζάλη κι αμαρτίανα καραδοκούν. Άθλιο...

Κατέβηκε τα σκαλιά τρεκλίζοντας. Το κεφάλι της ήταν ζαλισμένο σαν να είχε μόλις ξυπνήσει από εφιάλτη. Έκανε δυο μετέωρα βήματα και κοίταξε ψηλά προς το παράθυρο. Εκείνος, ατάραχος, κούμπωνε το παντελόνι του, ρεμβάζοντας. Κατέβασε τα μάτια, έκλεισε με το χέρι της τα πέτα του παλτό της και το κράτησε σφιχτά σαν να μπορούσε να κρύψει...

Μια πολυτάραχη χρονιά έφτασε στο τέλος της. Δεν είναι ότι οι προηγούμενες μας έφερναν πάντα ό, τι ποθούσαμε, ούτε ότι τα βάσανα έλειπαν. Ο φετινός απολογισμός διαφέρει στο ότι, σ’ έναν κόσμο ατομικισμού, η ταλαιπωρία έγινε συλλογική. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που σφύζει από μοναξιά, δεν είμαστε μόνοι, γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που ζουν...

Το ματάκι της είχε κοκκινίσει λίγο εξωτερικά από κάποιον ερεθισμό. Το φροντίσαμε με χλιαρό χαμομηλάκι και της υποσχέθηκα ότι την επόμενη θα έχει θεραπευτεί. Αφού με ρώτησε τι σημαίνει το “θεραπευτεί” και της εξήγησα πως κάθε τι στο σώμα μας γιατρεύεται με την κατάλληλη φροντίδα, συνεχίσαμε το παιχνίδι. Την επόμενη μέρα δεν το ανέφερε και θεώρησα...

Είχες ποτέ ένα μικρό λούτρινο κουκλάκι; Φθαρμένο από σφιχτές αγκαλιές και ζωηρό παιχνίδι; Να σε συντροφεύει στα ταξίδια του μυαλού και η φαντασία σου να σε έχει πείσει πως είναι αληθινό και σε ακούει καλύτερα κι από άνθρωπο;  Μα ήταν αληθινό! Ένα κομμάτι της παιδικής γενναιόδωρης ψυχής σου εγκαταστάθηκε μέσα του και του έδωσε πνοή....

Μια αρετή που αναμφίβολα αξίζει να καλλιεργήσει ο άνθρωπος είναι η συγχώρεση του εαυτού. Αναφέρεται ως αρετή, διότι η αναγνώριση, η κατανόηση και, εν τέλει, η αποδοχή ενός λάθους που έχουμε κάνει είναι ένα από τα πιο δύσκολα σκαλοπάτια που μπορούμε να χτίσουμε προς την αυτογνωσία. Πολλές φορές, δε φτάνει απλά να παραδεχθούμε πως κάναμε...

Αλωνίζω στ’ αμετάβλητα σοκάκια της ρουτίναςμ’ έναν πόθο μασκαρεμένο αδιαφορία.Τον προστατεύω στοργικά κάτω από τη φτερούγατων ονείρων που μοιράζομαι μ’ ένα τραχύ μαξιλάρι, μουσκεμένο από τα δάκρυα της ματωμένης ελπίδας μου.Ποιος θα νοιαστεί για τα ανείπωτα;Ποιος ενδιαφέρεται για ό, τι δεν έχει φωνή;Τι κι αν κραυγάζει πιο δυνατάκι από την ακούρδιστη μπάντα του χαμένου χρόνου.Τι...

Αν μ’ αγαπάς… Σε μια υπόθεση ακουμπώ δειλά την ελπίδα μου. Αν… Από δυο γράμματα εξαρτάται η αγάπη σου. Να με προσέχεις. Μια επιθυμία της ψυχής μου. Να… Σε δυο γράμματα κλείνω την καρδιά μου και στη δωρίζω. Δεν είναι απαίτηση. Όταν αγαπά πραγματικά η καρδιά, δε ζητά για να πάρει. Μονάχα συμβουλή είναι. Αν...

Μικρές θεότητες εγκατεστημένες μέσα στη συνείδησή μας, οι Ερινύες συναντώνται και ως τύψεις ή ενοχές. Όπως και να τις ονομάσουμε, ο ρόλος τους είναι σαφής. Μας καταδιώκουν και μας τιμωρούν ανελέητα, έπειτα από κάθε κρίμα μας. Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για ένα λογισμικό που εγκαταστάθηκε κατά τη δημιουργία του ανθρώπου για να διαβεβαιώσει την...