Κρύωσε απόψε η καρδιά.
Της μοναξιάς το ψύχος
πάγωσε τους χτύπους της.
Η ανάσα που σιγόκαιγε μόνο για σένα,
ζεσταίνει τώρα δυο χέρια αδειανά.
Τα μάτια θολώσαν απ’την απουσία
που άφησε πίσω της
χνάρια από δάκρυα
στο παγωμένο δέρμα.
Εκείνο που φιλούσες με πάθος και ψέμα.
Μου λείπεις.

Λευκές χιονονιφάδες,
ελαφριές σαν τα αισθήματά σου,
πέφτουν στα δάχτυλα και τα βαραίνουν.
Μακάρι να ‘λιωναν κι όσα νιώθω
με μια μόνο επαφή.
Ίσως και να γινόταν…
Μόνο να μπορούσα
να σε δω όπως είσαι
κι όχι όπως θα ήθελα.

Μα μέχρι ο χρόνος
να φέρει άνοιξη ξανά,
του έρωτα ο χειμώνας
θα συντηρεί το ιδανικό
μέσα στο αδύνατο.