Είναι κάποιες φάσεις στη ζωή που μοιάζουν με χειμώνα. Το κρύο της μοναξιάς τυλίγει την καρδιά, η κούραση της παγωνιάς στο περιβάλλον βαραίνει την ψυχή, κι ένα πυκνό χιόνι απογοήτευσης καλύπτει κάθε διάθεση και όρεξη να τραβήξεις μπροστά. Όμως το τέλος κάθε χειμώνα φέρνει κάτι καινούριο.
Μόλις αρχίσει να σπάει ο πάγος και να ξεμουδιάζει το κορμί, μόλις η ζεστασιά αρχίσει να σου θυμίζει ξανά το ποιος ήσουν κάτω από αυτό το βαρύ πέπλο του χειμώνα σου, αρχίζεις να στέκεσαι ξανά στα πόδια σου. Τότε είναι που ο έρωτας έρχεται να φέρει την άνοιξη.
Θα είναι ο έρωτας για μια τέχνη, για μια νέα κατάσταση, για έναν άνθρωπο. Θα είναι αυτό το δημιουργικό φτερούγισμα της καρδιάς που θα κάνει τα όνειρα σου να ανθίσουν ξανά. Θα έρθει τότε όχι μόνο γιατί το έχεις ανάγκη για να προχωρήσεις, αλλά και επειδή το έλκεις με τη στάση σου. Γιατί μόλις άρχισες να είσαι καλά με τον εαυτό σου και πάλι.
Ό,τι ζητάμε παίρνουμε σε αυτή τη ζωή. Ίσως όχι με τον τρόπο που το θέλουμε. Ο έρωτας δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι το μέσον για να φτάσουμε. Ο έρωτας είναι το ταξίδι. Φέρνει απόλαυση, δημιουργία, τόλμη, ομορφιά. Είναι το κίνητρο να φτάσεις στο καλοκαίρι. Να αποφέρεις καρπούς.
Είναι γλυκός ο έρωτας. Κι όταν τον διοχετεύεις σε κάτι μέσω της δημιουργίας μπορεί να μείνει διαχρονικός. Κι ας είναι στην ουσία εφήμερος. Ο καρπός που σε ώθησε να καλλιεργήσεις, θα σου θυμίζει πάντα τον έρωτα που πότισε το λουλούδι του. Κι εκεί στο καλοκαίρι σου θα ζήσεις τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου. Αυτές που θα φτιάξουν τις αναμνήσεις που αξίζει να χαραχτούν μέσα σου, σαν γιατρικό για τις δύσκολες ώρες που θα ξανάρθουν.
Αφού έχεις νιώσει τον έρωτα κι έχεις δοκιμάσει λοιπόν τους καρπούς του, έρχεται η αγάπη. Γιατί ό,τι γεννιέται από έρωτα ντύνεται την αγάπη. Είναι ο μόνος τρόπος να μην πονά. Η αγάπη κάνει υποφερτή τη μελαγχολία του φθινόπωρου που ακολουθεί. Ναι εκεί, μετά τη ζεστασιά του καλοκαιριού, έρχεται το φθινόπωρο να σου υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Μα αν έχεις αγάπη μέσα σου, γνωρίζεις ότι η ουσία δεν είναι στη διάρκεια, αλλά σε αυτό που ένιωσες. Σε αυτό που έβαλες σαν ψυχικό λάφυρο στο σακίδιο της ζωής, για να συνεχίσεις το ταξίδι σου.
Η αγάπη σε προστατεύει από την αστάθεια του φθινόπωρου. Κάνει τη βροχή έμπνευση για το πνεύμα σου και τον αέρα δροσιά για την καρδιά σου από τον καύσωνα του καλοκαιριού. Είναι εκείνη η γαλήνη που νιώθεις όταν είσαι πίσω από ένα παράθυρο και παρακολουθείς τη μανία του φθινόπωρου να ρίξει τα φύλλα των δέντρων με κάθε τρόπο. Όμως εσύ δε φοβάσαι. Εσύ έχεις αγάπη. Και θα αντέξεις. Όχι μόνο επειδή η αγάπη σου δίνει τη δύναμη να παλέψεις, αλλά και επειδή πιστεύεις στην ύπαρξη της. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη.
Δεν φέρνουν όλοι οι έρωτες το καλοκαίρι. Μήτε γλυτώνεις πάντα την παρακμή του φθινόπωρου μέσα σου. Μα αν διδαχθείς από έναν έρωτα να κρατάς την αγάπη, θα δεις ότι εξαρτάται από σένα. Εσύ προσκαλείς τον έρωτα, εσύ τον ντύνεις με αγάπη. Κι ας πληγωθείς από το αντικείμενο του έρωτα σου. Εσύ ερωτεύτηκες κι εσύ αγάπησες. Τον έρωτα τον μοιράστηκες, γι’ αυτό και πονά. Η αγάπη όμως είναι δική σου. Αν έβγαλες αγάπη από μέσα σου, δεν την έχασες. Είναι ακόμα εκεί.
Η αγάπη δε φθίνει. Δεν χειμωνιάζει. Η αγάπη δεν έχει εποχή. Είναι διαχρονική και τη φέρει η ψυχή από τη γέννηση της. Κι αν ο έρωτας φέρει στις εποχές σου τα πάνω κάτω, μη φοβάσαι. Την αγάπη να έχεις στο νου σου. Την αγάπη για τις εναλλαγές των εποχών. Γιατί χωρίς αυτές δε θα ζούσες.
Άσε τον έρωτα να φέρνει πάντα την άνοιξη για να έρθει καλοκαίρι. Και βγάλε από μέσα σου αγάπη για να αντέξεις το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής. Να ακροβατείς πάνω στον έρωτα για να ενισχύεις την αγάπη.
