Είναι στιγμές που το μέσα σου κατακλύζεται από λέξεις, σκέψεις και εικόνες.
Όμως τριγύρω δεν ακούγεται τίποτα.
Μια σιωπή άλλοτε φάλτσα, άλλοτε μελωδική.
Μοναδική, μα όχι μοναχική.
Αυτές τις φλύαρες σιωπές να βρεις κάποιον να μοιράζεσαι.
Πλάι πλάι, χωρίς το μαχαίρι της αμηχανίας να τεμαχίζει την καρδιά.
Μονάχα μ’ αυτήν την ησυχία που έρχεται κι αγκαλιάζει στοργικά αυτούς που τη μοιράζονται.
Είναι εκείνες οι φορές που η έλλειψη λόγου δένει τους ανθρώπους, αντί να τους χωρίζει.
Όποιος ακούει τη φλυαρία της σιωπής, ξέρει να μετρά τα λόγια του.
Και να ξέρεις, μετά από τέτοιες σιωπές, γίνονται οι καλύτεροι διάλογοι.
