Πόσες φορές το προσωπείο της ντροπής
δε σε απέτρεψε από την εκδήλωση αγάπης;
Πόσες φορές δεν κλείδωσε την καρδιά σου στην αδράνεια;
Φίμωσε το στόμα σου με μια παθητική σιωπή.
Δε σε άφησε να δεθείς, να αφεθείς, να ζήσεις
από φόβο μη σκεφτούν, μην πουν, μην κρίνουν.

Μια δειλία ντυμένη σαν ένα καλό, μα άτολμο παιδί
που πνίγεται στην ενοχή ακόμα και για την ευτυχία του.
Δεν είναι σεμνότητα η ντροπή, ούτε ταπεινοφροσύνη.
Μην τα μπερδεύεις.
Ένα κλουβί που εγκλωβίζει όνειρα, συναισθήματα και λέξεις είναι.
Κλειδοκράτωρ του, ο αιώνιος φόβος της γνώμης των άλλων.