Ω Μούσα εσύ,
προστάτιδα της Μουσικής κι ιέρεια
βοήθησε με, εμέ το δούλο της τον ταπεινό
το βίο της επάξια, λιτά να εξιστορήσω.
Ήταν παλιά, πολύ παλιά τότε που εκείνη ζούσε
κόρη σαν άνθος λεμονιάς κι αγνή ήταν σαν κρίνος
έπαιζε με τα χρώματα και σιγοτραγουδούσε.
Σιγόλεγε ήχους γλυκούς, Νότες αποκαλούνταν
κι ήτανε φίλες της καλές και στοργικές σαν κόρες.
Μια μέρα καθώς γύρναγε από τα πέρα μέρη
συνάντησε στο δρόμο της ωραίο παλικάρι.
Ήταν ψηλός σαν άνεμος κι είχε στα χέρια πένα
ήτανε δάσκαλος καλός, Λόγο τον εφωνάζαν.
Είχε την όψη σοβαρή, στα χείλη χαρμολύπη
Και σαν εκείνη αντίκρισε στάθηκε κι απορούσε:
«Σ’ όλης της Γης τα πέρατα και στων βουνών τα ύψη
τέτοια αρμονία ανήκουστη τα μάτια μου δεν είδαν.
Ω κόρη εσύ της ομορφιάς! Της μελωδίας χάρη!
Τ’ αυτιά πώς να πιστέψουνε, θρόισμα της αγάπης;»
Εκείνη χαμογέλασε, σεμνή πάντα όπως ήταν
και έδωσε τις Λέξεις του στις Νότες να τις πούνε.
Σαν άκουσε ο δάσκαλος τις Λέξεις τις δικές του
πώς Νότες ταξιδεύανε με τόση αιθέρια χάρη,
την πένα έπιασε ευθύς και άρχισε να γράφει
ό,τι η Θεά η Έμπνευση του έστελνε από πάνω.
Οι Νότες συνεχίζανε τις Λέξεις να χορεύουν
κι η Μουσική συνέθετε σεμνά τα βήματά τους.
Σαν τέλειωσε το μαγικό ταξίδι των ονείρων,
η Μουσική πια στάθηκε λίγο να ξαποστάσει.
Ο Λόγος, όμως, ο γραφεύς, μ’ ακούραστη την πένα
έσπευσε τον απόγονο μ’ όνομα να στολίσει.
«Μελοποίηση!» φωνάζει αχνά, μην τύχει και ακούσουν
κάποιοι τυχόν περαστικοί, άδειοι απ’ αρμονία.
Η Μουσική συναίνεσε, έγνεψε το κεφάλι
και το παιδί αγκάλιασε μ’ όλη της την αγάπη.
Ο Λόγος και η Μουσική για χρόνια ζουν, αιώνες
και πάντα προστατεύουνε απ’ τ’ Ουρανού τα ύψη
την κόρη την μονάκριβη την πολυαγαπημένη.
