Λέξεις και σκέψεις μοιρασιά στου κόσμου τον καθρέφτη
Εκεί που πάντα το άδικο λυτρώνεται απ’ τον φταίχτη
Κι εγώ να ‘χω το διάβα μου με μοναξιά στρωμένο
Μιας και δε βλέπει το καλό όποιος το ‘χει πεπρωμένο.

Κι  η νύχτα σκέπασε ξανά τον αναστεναγμό μου
Και στο πικρό τσιγάρο μου αφήνω τον γκρεμό μου
Γιατί είναι αλήθεια όσοι πονούν στη μοναξιά μιλάνε
Και μονάχα τον πόνο τους νιώθουν όσοι αγαπάνε.

Ρίξε ένα ζάρι στη ζωή ν’ αλλάξει πια η ρότα
Μήπως χτυπήσει η ανθρωπιά του αχάριστου την πόρτα
Και ξεπληρώσει ό,τι χρωστά πριν κάνει για να φύγει
Γιατί ό,τι εδώ πληρώνεται διαλύει την ευθύνη.

Κι είναι του κόσμου η ζυγαριά μια ισοδυναμία
Που για να φέρει τα σωστά δε θέλει υποκρισία
Γιατί όποιος φαίνεται ότι ζει νεκρός είναι ακόμα
Κι αυτόν που ζει αληθινά δεν τον μετράει το χώμα.