Δώσε μου λίγο χρόνο και θα σου ζωγραφίσω με την πένα μου
έναν κόσμο που δε φαντάστηκες ποτέ.
Μα θα είναι ολότελα δικός σου.
Μέσα από τις πιο κρυφές πτυχές σου θα ανοίξω την πόρτα.
Θα στρώσω δρόμους από τις αποφάσεις
που δεν τόλμησες ποτέ να πάρεις.
Θα χτίσω σπίτια καταφύγια για τα συναισθήματα
που δεν αντιμετώπισες, μα έθαψες βαθιά.
Θα απλώσω έναν ουρανό γαλάζιο
σαν την αύρα των ματιών σου όταν μου λένε σ’αγαπώ.
Ο ήλιος που θα τον φωτίσει θα είναι παρμένος από τη φωτιά του έρωτα μου
κι οι αχτίδες του τα χέρια μου όταν χαϊδεύουν το πρόσωπο σου
μόλις έχεις ξυπνήσει.
Το θρόισμα του αέρα θα πνέει από τα λόγια μου
που θα σου ψιθυρίζουν όλον τον πλούτο της καρδιάς μου που σου ανήκει.
Η θάλασσα! Πώς θα μπορούσε να λείπει η θάλασσα;
Με τα πελάγη της γεμάτα από τη δροσιά των δακρύων μας.
Δάκρυα συγκίνησης και πόνου σε μια αιώνια μάχη εξορκισμού.
Θα φτιάξω ορίζοντα την αγκαλιά σου,
που σαν ανοίγει γίνεσαι εσύ το μόνο που θέλω να κοιτώ,
με μάτια που έπειτα κλείνουν από ευτυχία.
Μόνο ανθρώπους μη μου ζητήσεις να βάλω.
Αυτός ο κόσμος χώρα μόνο εσένα.
Είναι ο κόσμος που έχτισε η αγάπη μου.
