Σαν αρχινώ ο άνθρωπος να κάμω το σταυρό μου
τα δάχτυλα ακουμπώ σφιχτά, γερά αγκαλιασμένα
τρία είναι τον αριθμό, μέρη τσ’ Αγίας Τριάδας
μέσα κλείω την κεφαλή, καρδία και χέρια δύο.
Να ‘ναι μυαλό και ‘σθήματα και πράξεις ένα σώμα
τριάδα να ‘ναι ανθρώπινη, στη σάρκα εγκλωβισμένη
για του Θεού Βασίλειο σιμά συνταξιδιώτες
μαζί με τα θερμά, πνιχτά τα παρακαλετά μου
στης Παναγιάς ζεστή αγκαλιά Εκείνος να μ’ ακούσει.
Να είν’ η θωριά μου καθαρή στ’ ορίζοντα την πλώρη
και να με βγάλει μακριά ‘πό πάθια κι από λάθια.
Τη μάνα που στα σπλάχνα της μήνες με κουβαλούσε
με την καρδιά αφροσκέπαστη κι αλμυρογιατρεμένη
για μια στερνή φορά στα μάτια ν’αντικρίσω.
Μ’ ελεύθερο το φρόνημα κι ασκλάβωτο το πνεύμα
που ‘κείνη μου ανέθρεψε μ’ αίμα και με θυσίες,
πριν το φευγιό γίνει αφορμή κεφάλι να σηκώσω
κι απ’ τους θανατερούς χαλκάδες μου της φυλακής γλιτώσω.
Πως είναι κάστρο απόρθητο να πω θε στεριωμένο
μεσ’ την ψυχή την ταπεινή ευλαβικά χτισμένο.
Εκείνα τα διδάγματα δάσκαλοι που μου ‘δώσαν
αρχαίοι μα και κληρικοί, νέοι κι επαναστάτες
οι πρόγονοι που τους χρωστώ πικρή ευγνωμοσύνη.
Με μιαν ευχή για να σταθώ κι εγώ αντάξιός τους
σε μιαν ελεύθερη ζωή το χέρι ορκίζω τούτο
τώρα που κάμει το σταυρό κι από τα δάκρυα τρέμει
να μη σκιαχτώ, γονατιστός ποτέ να μη λυγίσω
μονάχα ορθός να περπατώ ζωσμένος το σταυρό μου
και μια σημαία κατάστηθα για αλάβωτη ασπίδα.
