Ένα παράθυρο στην πόλη.
Κλειστό.
Σφραγισμένο.
Ξεχασμένο.
Τι θέα να είχε άραγε όταν η ζωή κυκλοφορούσε ανέμελα πίσω του;
Ποιες σκέψεις να ταξίδευε;
Ποιες έγνοιες να είχε συντροφεύσει;
Πόσα αστέρια και πόσες πανσελήνους να είχε αγναντέψει;
Τώρα πια γέρασε.
Οι ρωγμές του μαρτυρούν τα χρόνια του.
Το άγγιγμα του ήλιου ξεθώριασε τη βαφή του.
Κανείς δεν το φροντίζει πια.
Μονάχα ένα λουλούδι αναρριχήθηκε ψηλά
και πήρε του ουρανού το χρώμα.
Ω χάρμα οφθαλμών!
Έγινες θέα προσωρινή χωρίς ν’αντιληφθείς
το όφελος της ομορφιάς σου.
Και πάνω στο παράθυρο,
στις χαραμάδες ανάμεσα μπλεγμένη
από τον καιρό της νιότης του,
μια ανάμνηση γλυκιά αναστενάζει.