Καθρέφτης.
Τι είναι αυτό το άχρωμο γυαλί που παίρνει το χρώμα που του δίνεις;
Θλίβεσαι, θλίβεται. Γελάς, γελάει. Θυμώνεις, θυμώνει.
Δεν έχει όμως μνήμη.
Μόλις φύγεις από μπροστά του όλα σβήνουν.
Έτσι είναι η εικονικότητα.
Υπάρχει μόνο όταν της δίνεις την ενέργεια σου.

Είναι όπως το σκοτάδι.
Υπάρχει αφαιρετικά.
Ελλείψει φωτός.
Κι ό,τι δεν υπάρχει δημιουργεί φόβο.
Γιατί στερεί γνώση δημιουργώντας μυστήριο.
Είναι ετερόφωτος ο καθρέφτης.
Όπως η Σελήνη.
Αντανακλά το φως που θα ακουμπήσεις στην επιφάνεια του.
Κι όπως η Σελήνη, έχει άμεση σχέση με το νερό.
Το νερό εξάλλου ήταν ο πρώτος καθρέφτης.
Μόνο που ο φυσικός καθρέφτης δε σβήνει την ανάμνηση ότι σε καθρέφτισε.
Την κρατά σφιχτά μαζί με κάθε αποτύπωμα που αφήνει η ύλη στο υγρό του σώμα.

Το νερό είναι ζωντανό. Είναι αυτόφωτο.
Κι όμως γίνεται καθρέφτης.
Ποια η διαφορά σε αυτούς τους δύο καθρέφτες;
Ο Θεός επέτρεψε στο νερό να γίνεται καθρέφτης
για να αποκτά ο άνθρωπος γνώση της ύλης του.
Γι’ αυτό και δεν δημιουργεί φόβο.
Μόνο ζωή δίνει.

Ο άνθρωπος, αχάριστος κληρονόμος, απομόνωσε αυτή την ιδιότητα του νερού
και την χάρισε σε ένα άψυχο γυαλί.
Μα κάθε τι που απομονώνεται από το σύνολο της σοφίας του Δημιουργού
χάνει την ουσία και το νόημα του.
Έτσι ο γυάλινος καθρέφτης αφαιρεί γνώση από τον άνθρωπο
δείχνοντας του ένα είδωλο που δε θα γίνει ποτέ.
Του δείχνει την αντίθεση του.

Κι όμως…πόσο όμοιος μοιάζει!
Τον παραπλανά και τον ωθεί να εμπλουτίσει το είδωλο
που του παρουσιάζει αντί για τον εαυτό του τον ίδιο.
Όμως ο Θεός προνόησε και έδωσε στον άνθρωπο
κι έναν εσωτερικό καθρέφτη.

Τα μάτια.
Τα μάτια έχουν χρώμα.
Θλίβονται, γελάνε, θυμώνουν.
Δημιουργούν μνήμη.
Μέσω του φωτός.
Αυτός ο καθρέφτης όμως δεν έχει είδωλα.
Δεν αντικατοπτρίζει.
Εκπέμπει.
Κi είναι ο μόνος καθρέφτης
που δεν μπορεί ο άνθρωπος να αντικρίσει χωρίς υλικό μέσον.
Χρειάζεται καθρέφτης για να δει ο άνθρωπος τον καθρέφτη των ματιών του.
Και ποιός καλύτερος καθρέφτης γι’ αυτό από τον συνάνθρωπο του;

Τα μάτια δόθηκαν για να φτιάχνουν κοινωνίες.
Τα μάτια δόθηκαν για να ενώνουν.
Δίνουν εικόνα της ψυχής στα μάτια που τα βλέπουν.
Τα μάτια δόθηκαν για να επικοινωνούν οι ψυχές.
Για να σπάνε τους υλικούς καθρέφτες.

Αν κοιτάξεις έναν άνθρωπο στα μάτια
και σε κοιτάξει κι εκείνος με αγάπη, μην τον αφήσεις να φύγει.
Δέχτηκε να σπάσεις τον καθρέφτη του
και έχει τη δύναμη να το κάνει κι εκείνος για σένα.

Κι από τα θραύσματα τους ανασταίνεται η εικόνα του ανθρώπου.
Απαλλαγμένη από είδωλα και αντιθέσεις.
Αγνή.
Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού.