Ειν’ η καρδιά μου ένα σύννεφο του ανέμου
Παραπατά μες στο γαλάζιο ουρανό                
Πως θα σε γνώριζα δεν πίστευα ποτέ μου                    
Και πόσο μάλλον τώρα πια που σ’ αγαπώ

Ποιός ουρανός δακρύζει απόψε που σε χάνει;                         
Και ποιά καρδιά στάζει το αίμα σαν νερό                    
Ποιά μοναξιά ψάχνει σ’ εσένανε λιμάνι;                    
Ποιός όρκο έδωσε σ’ εσένα ιερό;

Ειν’ η καρδιά σου μια πολύχρωμη ηλιαχτίδα
Σαν πέφτει πάνω μου στη λάμψη της σκορπώ
Όπως τα δυο σου μάτια όταν πρωτοείδα
Ένιωσα στου έρωτα τα δίχτυα να κυλώ

Ποιά νύχτα σκέπασε δειλά τα βήματα σου;
Ποιά μέρα θα ‘ρθει η ώρα να σε ξαναδώ;
Ποιά ανάμνηση θα μου θυμίζει τα όνειρα σου;
Ποιόν άλλο ανήφορο θα πρέπει ν’ ανεβώ;