Της είπαν πως μοιάζει εύθραυστη σαν νεράιδα και γοητευτική σαν πριγκίπισσα. Της είπαν πως η ομορφιά της είναι η δύναμή της. Τότε εκείνη υποκλίθηκε μ’ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη. Έβγαλε το στέμμα που της φόρεσαν, σήκωσε τα μανίκια, έκανε το ραβδί της κατσαβίδι κι άρχισε να μαστορεύει, ευθαρσώς κι επιδέξια, τις αιώνιες ρωγμές της.
Στης καρδιάς την κρύπτη φωλιάζει δειλά. Βολεύεται και νωχελικά περιμένει το τέλος. Η αδελφή της δε χώρα στο ίδιο δωμάτιο. Ξενιτεύτηκε στα ανώτερα δώματα του νου. Δραστήρια, τολμηρή και γενναία. Δυο αδελφές τόσο ανόμοιες κι όμως συνυπάρχουν στο ίδιο σώμα. Όταν η επιλογή έχει γίνει, η ελπίδα κρυφοκοιτάζει πίσω από την κουρτίνα για να δει...
Η αιχμηρή λεπίδα κρέμεται διαρκώς σε απόσταση αναπνοής από τη βάση του λαιμού σου. Εσύ σκυφτή κι ανήμπορη ν’ αντιδράσεις, αγκιστρωμένη από τον εφιάλτη. Ο φόβος δυνάστης σε παραδίδει στον τρόμο του επερχόμενου. Μια απειλή που γεννάται σαν παραμορφωμένο έκτρωμα και φιλοδοξεί να ενηλικιωθεί μέσα σου. Θα υλοποιηθεί; Θα παραμείνει στα λόγια; Πόσα “αν” και...
Η θέληση δε μετράει τα χρόνια. Με σύμμαχο την εμπειρία από τα λάθη και τη σκέψη που κατεργάστηκε η ζωή, προχωρά γεμίζοντάς σε με τον νεανικό ζήλο, τη γεύση του οποίου είχες λησμονήσει. Δεν υπάρχει αργά. Αργά ή γρήγορα θα πετύχεις τον στόχο σου. Σκαλοπάτια που σε ανεβάζουν προς το ποθούμενο οι επιλογές, οι αποφάσεις,...
Μικρές θεότητες εγκατεστημένες μέσα στη συνείδησή μας, οι Ερινύες συναντώνται και ως τύψεις ή ενοχές. Όπως και να τις ονομάσουμε, ο ρόλος τους είναι σαφής. Μας καταδιώκουν και μας τιμωρούν ανελέητα, έπειτα από κάθε κρίμα μας. Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για ένα λογισμικό που εγκαταστάθηκε κατά τη δημιουργία του ανθρώπου για να διαβεβαιώσει την...
Όλα είναι θέμα οπτικής και προοπτικής.Όπου κοιτάς πορεύεσαι κι όπως κοιτάς βαδίζεις.Αν κοιτάς τον καθρέφτη,πάντα κάνεις τα αντίθετα από αυτά που νιώθεις.Αν κοιτάς την εικόνα του εαυτού μέσα σου,γίνεσαι ο ίδιος πορεία και τρόπος ζωής.
Έλα άνθρωπε. Πάμε από την αρχή. Γιατί φτιάχτηκες; Πέρασαν τόσες χιλιάδες χρόνια, θα μου πεις, πού να θυμάσαι; Συνήθισες να ζεις χωρίς πολλά πολλά. Ασχολείσαι μόνο με το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον το δικό σου. Η ανθρωπότητα; Τι σε νοιάζει. Ελευθερία έχουμε. Ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει.Μετά εξεγείρεσαι όμως που πλήττουν μειονότητες....
Αν δεν αντέχεις να θυμάσαι τα λάθη σου, μην μπλέξεις με γραφιά. Αν σκοπός σου είναι να σφάλλεις «έτσι, επειδή μπορείς», καλύτερα να φύγεις. Αλλιώς – αν έχεις καρδιά – θα πονέσεις. «Άτιμη φάρα!» θα λες στις παρέες. Αποτυπώνουν, με χειρουργική ακρίβεια, θαρρείς, κάθε λεπτομέρεια της ύπαρξής σου. Μένεις έκπληκτος ν’ απορείς «πού τα σκέφτηκε...
Αναλώνεσαι. Σκορπάς τα κομμάτια σου πότε αλόγιστα, πότε από επιλογή. Δίνεσαι για να καλύψεις τα κενά σου. Δε χτίζεις σχέσεις. Ο φόβος σ’ εμποδίζει. Μήπως σ’ εκμεταλλευτούν, μήπως σε πληγώσουν. Μα συνεχίζεις να πληγώνεσαι από τα εφήμερα που επιδιώκεις, ενώ η ψυχή σου λαχταρά τη δέσμευση. Την επαφή. Όχι στο κορμί. Το χάδι της σάρκας είναι σαν...
Πόσες φορές πέρασες όμορφα με ανθρώπους που τελικά φορούσαν μάσκες;Πώς αφέθηκες να αισθανθείς καλά ανάμεσα σε αυτούς που προσποιούνταν ακόμα και το συναίσθημα;Μη γελιέσαι.Δεν αλλοιώθηκες.Δεν ήταν επειδή σου άρεσε ή κατά βάθος σε έπεισε η ηθοποιία τους.Ούτε επειδή θέλησες να τους πιστέψεις.Ήταν που την ψυχή στα μάτια σου καμία μάσκα δεν μπόρεσε να τη σκεπάσει.
