Μια πολυτάραχη χρονιά έφτασε στο τέλος της. Δεν είναι ότι οι προηγούμενες μας έφερναν πάντα ό, τι ποθούσαμε, ούτε ότι τα βάσανα έλειπαν. Ο φετινός απολογισμός διαφέρει στο ότι, σ’ έναν κόσμο ατομικισμού, η ταλαιπωρία έγινε συλλογική. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που σφύζει από μοναξιά, δεν είμαστε μόνοι, γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που ζουν...

Το Άγιο Φως ήρθε και φέτος, μα δεν έλαβε καμιά υποδοχή.Το έκλεισαν σαν λαθρομετανάστη σε κέντρο συγκέντρωσης.«Επικίνδυνη» χρίστηκε η παραλαβή του από το εκκλησίασμα, γιατί ο άνθρωπος κινδυνεύει από τον άνθρωπο και ό,τι τον ενώνει είναι απειλή για την υγεία του.Όμως ο Χριστός Ανέστη.Για τον άρρωστο, που ελπίζει στη θεραπεία του.Για τον άστεγο, που ονειρεύεται...

Εκεί που τρέχαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα,φρέναρε ξάφνου η ζωήκι από την πρόσκρουση πετάχτηκανσυνήθειες, μάσκες, φτιασιδώματα και συμπεριφορές.Γέμισε ο τόπος ακρωτηριασμένους χαρακτήρεςνα παλεύουν να παραμείνουν ζωντανοί στην εντατική του σπιτιού τους.Κι ένας εαυτός παραμελημένος και κατακρεουργημένοςνα παρακαλά για λίγη φροντίδα, δείχνοντας τα χρόνια τραύματά του,με την ελπίδα, στην αδράνεια των θυτών του, να γιατρευτεί.

Μετάνιωσε η άνοιξη σαν έλειψαν οι ανθρώποι. Θέλησε να παραιτηθεί στην έρμη μοναξιά της. Μα άκουσε το φθινόπωρο το βροχερό της κλάμα Κι απ’ τα δεινά της σκέφτηκε να την ελευθερώσει. «Όσο λυπούνται οι άνθρωποι στη θέση σου θα μείνω. Μα όταν θα στάξουν οι καρδιές ξανά γλυκό το μέλι, θα τρέξω σαν τον άνεμο...

Ημέρεψαν τ’ αγριολούλουδα. Τα φύτεψαν σε γλάστρες και τα ‘κλείσαν πίσω από τζάμια για την ασφάλειά τους. Μα εκείνα δεν είπαν όχι. Δέχτηκαν την πρόσκαιρη απομόνωσή τους. Παρά την ανεξάρτητη φύση τους. Για να ξαναξημερώσει η μέρα που θ’ αντικρίσουν τα λιβάδια τους και μεθυσμένα από το λίκνισμα του ανέμου, θα χορέψουν και πάλι. Λουλούδια...

Ήταν πρωί όταν βγήκα στο μπαλκόνι και το είδα. Κουβαλούσε με προσοχή ένα κλαδάκι στο στόμα του. Όταν έφτασε στη φωλιά που έχτιζε, το τοποθέτησε με μαεστρία και κοίταξε υπερήφανο. Ήταν έτοιμη. «Καλημέρα χελιδόνι!» το χαιρέτησα. «Καλημέρα!» μου ανταπάντησε με ένα κοφτό τιτίβισμα.Ξάφνου, παρά το μαγικό μου διάλογο, το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη μου....