Λάζαρε, δεύρω έξω να δεις τους ζωντανούς. Εκείνους που τυλιγμένοι στο θερμό σαρκίο τους περιφέρονται και διατείνονται πως ζουν. Εκείνους που βαλτωμένοι στο βούρκο της συνήθειας έχουν ξεχάσει το φως της ημέρας και τη λάμψη της σελήνης. Έχουν αισθήσεις, παλμό και κίνηση, μα καμία συναίσθηση, κανένα καρδιοχτύπι και κανένα κίνητρο δεν τους ωθεί. Λάζαρε, δεύρω...

Βάγια απλώνονται. Φωνές ενθουσιασμένες, ένθερμες, φανατικές ακούγονται. Η ελπίδα αναζωπυρώνεται. Ο καθένας της δίνει προσωπική χροιά. Το συμφέρον χτυπάει στο ρυθμό της καρδιάς και ορίζει τη σκέψη. Αυτός που δεν υποσχέθηκε τίποτα πρέπει να τηρήσει όλα όσα οι γύρω του επιθυμούν από εκείνον. Επευφημούν, όσο πιστεύουν ότι έχουν λαμβάνειν. Ήρθε ο λυτρωμός! Άραγε από ποια...

Ένα πρόσωπο αγγελικό σκαμμένο από τα δάκρυα. Δυο χέρια που κρατούν όλο τον επίγειο κόσμο σε ένα σώμα. Σώμα νεκρό. Μια καρδιά κομματιασμένη από το άδικο, το ασύλληπτο, το καρτερικά απρόσμενο. Η ελπίδα θανατώθηκε βάναυσα. Τα μάτια της βαριά από το μαρτύριο να δει το παιδί της, τον Άνθρωπο που δεν έβλαψε κανέναν, να γίνεται...

Το Άγιο Φως ήρθε και φέτος, μα δεν έλαβε καμιά υποδοχή.Το έκλεισαν σαν λαθρομετανάστη σε κέντρο συγκέντρωσης.«Επικίνδυνη» χρίστηκε η παραλαβή του από το εκκλησίασμα, γιατί ο άνθρωπος κινδυνεύει από τον άνθρωπο και ό,τι τον ενώνει είναι απειλή για την υγεία του.Όμως ο Χριστός Ανέστη.Για τον άρρωστο, που ελπίζει στη θεραπεία του.Για τον άστεγο, που ονειρεύεται...

Σωριάστηκα γονατιστή μπρος στην εικόνα Του. Προσπάθησα μάταια να βάλω μια τάξη στο μυαλό μου. Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά. Είχαμε ήδη οργανώσει το πώς θα περάσουμε το Πάσχα. Ο αδερφός μου θα ερχόταν από την Αγγλία για να τους κάνει έκπληξη. Μόνο εγώ το ήξερα. Μα την έκπληξη μας την έκανε εκείνη. Σάββατο του Λαζάρου...

Φανερά δείπνα σε πλούσια τραπέζια τραβούν τα φώτα. Μα ο μυστικός δείπνος τελείται στην άκρη ενός πεζοδρομίου, λαμβάνοντας Φως. Στο άδειο χαρτόκουτο ενός άστεγου. Στην κάμαρα ενός φτωχού, η προσευχή έμεινε ανεκπλήρωτη. Όχι από τον Θεό, μα απ’ τον συνάνθρωπο. Εκείνον που δεν έμεινε. Σηκώθηκε κι έφυγε πριν γίνει η Κοινωνία για να προλάβει. Κλεισμένος...

Τι πιο όμορφο από το να ταπεινώθεις εμπρός στο φώς;Γυμνός, λυτρωμένος, ελεύθερος.Τότε υπομένονται τα πάθη.Όταν δεν μπορούν πια να σ’αγγίξουν.Όταν η αρετή της ταπεινοφροσύνης φτάνειστο μεγαλείο της για να συναντήσειτο μεγαλείο του Θεού.Δια της ταπείνωσης οδηγούμαστε στα ύψη.Σ’εκείνα τα ύψη που νικούν τον φόβοκαι καλλιεργούν την ασφάλεια της ύπαρξης.