Στης παραμονής τη γωνία,ακούμπησε τη λύπη σου κι άσε την πίσω στον χρόνο που φεύγει. Κράτα μονάχα όσα σου δίδαξε. Στην ανατολή του έτους,άρπαξε την ελπίδα σφιχτά από το χέρι και κάνε ποδαρικό χορεύοντας κείνο το παλιό βαλσάκι που σε γλυκονανούριζε τα βράδια μέσα στο μουσικό κουτί του. Κοίτα ψηλά κι ευχήσου.Κοίταξε μέσα σου κι...

Μαζεύουμε στιγμές. Μικρές, πολύτιμες αχτίδες χαράς που πέφτουν σαν αγνές χιονονιφάδες στο σκοτάδι της εσωτερικής μας θλίψης.Παντού τριγύρω καραδοκούνσαν μικρές νεράιδες των αναμνήσεων. Τις φυλάμε στο μικρό Χριστουγεννιάτικο κουτί, εκείνο το στολισμένο με χρυσόσκονη, και γεμίζουμε τις αποθήκες μας με χαμόγελα και ζεστασιά για τις ώρες της μοναξιάς που θα έρθουν αγκαζέ με τον καινούριο...

Μια πολυτάραχη χρονιά έφτασε στο τέλος της. Δεν είναι ότι οι προηγούμενες μας έφερναν πάντα ό, τι ποθούσαμε, ούτε ότι τα βάσανα έλειπαν. Ο φετινός απολογισμός διαφέρει στο ότι, σ’ έναν κόσμο ατομικισμού, η ταλαιπωρία έγινε συλλογική. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που σφύζει από μοναξιά, δεν είμαστε μόνοι, γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που ζουν...

Πόσα αποχωρίζεσαι τη χρονιά που φεύγει; Δικά σου, άλλων που νόμιζες δικά σου, άλλους που πάλι νόμιζες δικούς σου. Πόσα σου μένουν ίδια; Μη βιαστείς να απαντήσεις στο πρώτο πρόσωπο μ’ ένα στεγνό «εγώ». Δεν είσαι ίδιος. Όσο προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι «αυτός είσαι πια και δε θα αλλάξεις για κανέναν», απλά...