Οι ήρωες έπεσαν. Μοναχά θλίψη αρμόζει για όσα οι αρμόδιοι δε φρόντισαν. Θλίψη κι οργή. Σήμερα οι εγωισμοί πρέπει να σωπάσουν. Οι ευθύνες αναζητούν ξανά τον αίτιο. Ποιος νους χωρά πως για να καλυφθεί η αναξιότητα χρειάζεται να χαθούν ζωές; Καθήκον δεν είναι ο θάνατος ούτε η θυσία. Κι αν ο διωγμός από το σπίτι...

– Μαμά όταν είμαι χαρούμενη είμαι στον παράδεισο;– Ναι, καρδιά μου! Τον παράδεισο τον φτιάχνουμε μέσα μας!– Κι έχει ζώα, δάση και χρώματα;– Ό,τι μπορείς να φανταστείς!– Αυτά όμως υπάρχουν στη γη.– Ναι, υπάρχουν. – Τότε γιατί λένε ότι ο παράδεισος είναι στον ουρανό;– Γιατί, παιδί μου, στη γη, όσοι δεν μπορούν να φανταστούν τους...

Χάιδεψα τα μαλλιά της κόρης μου. Γύρισε το κεφαλάκι της και με κοίταξε. Πόσο ήρεμη στην ασφάλειά της! Της χαμογέλασα αχνά, ενώ είχα ακόμα στα μάτια μου τις φλόγες που κατάπιναν τα ξένα σπίτια. Ξένα; Τίποτα δεν είναι ξένο. Γιατί είμαι άνθρωπος. Το σπίτι σου που έγινε συντρίμμια το νιώθω και δικό μου σπίτι. Δάκρυα...