Ο τρόπος που σκληραίνεις την καρδιά σου μετά από κάθε χωρισμό, χτίζει το τείχος των αμυνών που θα πρέπει να σπάσει όποιος θελήσει να την αγαπήσει. Όμως, δεν είναι δοκιμασία για τον άλλον, όπως μπορεί να νομίζεις. Βάρος για σένα είναι να κουβαλάς πέτρες μέσα σου και να πιστεύεις πως αυτές θα αποδείξουν την αξία...

Να μεγαλώνεις σαν το παλιό κρασί. Να κρατάς το απόσταγμα των ζυμώσεων που σε έκαναν αυτό που είσαι. Η υπομονή πάντα ανταμείβεται, αν στη διάρκειά της εξελίσσεσαι. Το άρωμα σου να αναδύει τη δύναμη και την προσωπικότητά σου. Το χρώμα σου να προκαλεί τον σεβασμό όσων γνωρίζουν να εκτιμήσουν το βαθύ του, επειδή κατανοούν πόσο...

Έλα, λοιπόν, να μιλήσουμε για αγάπη αληθινή.Δεν είναι παραμύθι να ψάχνεις το ιδανικά τέλειο που έχεις φανταστεί στα όνειρά σου.Βράχος είναι που τον δέρνει η θάλασσα της σκληρής αλήθειας, ώσπου να γίνει διαμάντι.Αντέχεις την ανελέητη τριβή της αλμύρας πάνω στις πληγές σου, καθώς αυτές επουλώνονται;Θέλει κότσια η αγάπη, γερό στομάχι, μα πάνω από όλα ακλόνητη...

Δώσε σ’ έναν άνθρωπο ένα διαμάντι, ένα λευκό περιστέρι και μια καρδιά.Δες τι θα κάνει μ’ αυτά και θα γνωρίσεις για τι είναι ικανός.Αν σου επιστρέψει το διαμάντι, ελευθερώσει το περιστέρι και σεβαστεί την καρδιά, εμπιστεύσου τον.Αν θαυμάσει το διαμάντι, κρατήσει το περιστέρι σε κλουβί και ερωτευτεί την καρδιά, πρόσεχέ τον.Αν σου κλέψει το διαμάντι,...

Να προτιμάς να σ’αγαπά με την αγκαλιά, το φιλί, το χάδι, το χαμόγελο.Αυτή είναι η γλώσσα της καρδιάς που μιλά την αλήθεια.Τα λόγια είναι επισκέπτες των στιγμών.Πάνε κι έρχονται.Αυτά που νιώθεις χτίζουν το “για πάντα”.Εκείνο το “για πάντα” που γεμίζει με ευτυχία τις μέρες σου.Όχι επειδή θα διαρκέσει, μα επειδή ταξιδεύει μέσα στον χρόνο τους...

Είναι στιγμές που το μέσα σου κατακλύζεται από λέξεις, σκέψεις και εικόνες. Όμως τριγύρω δεν ακούγεται τίποτα. Μια σιωπή άλλοτε φάλτσα, άλλοτε μελωδική. Μοναδική, μα όχι μοναχική. Αυτές τις φλύαρες σιωπές να βρεις κάποιον να μοιράζεσαι. Πλάι πλάι, χωρίς το μαχαίρι της αμηχανίας να τεμαχίζει την καρδιά. Μονάχα μ’ αυτήν την ησυχία που έρχεται κι...

Οι μεγαλύτερες ανασφάλειες του ανθρώπου προέρχονται από την έλλειψη της απαραίτητης προσοχής κατά την παιδική του ηλικία. Εκείνη την τρυφερή ηλικία όπου όλα μοιάζουν πρωτόγνωρα και η ανάγκη να τα μοιραστεί με τα πιο κοντινά του πρόσωπα είναι πρωταρχική. Η ματαίωση της ανάγκης αυτής, όπως και οποιασδήποτε ανάγκης ενός παιδιού, έχει συνέπειες. Η πρώτη σκέψη...

Αν δεν έχεις δει την ομορφιά στα σκοτάδια μιας γυναίκας, πώς θα διακρίνεις το φως που εκπέμπει το βλέμμα της στη χαρά; Πώς θα αξίζεις να γευτείς την αυτοπεποίθηση που της δίνει η νίκη της εσωτερικής πάλης και την ευωδιά που αναδύει η δύναμη της καρδιάς της; Το πιθανότερο είναι να θαμπωθείς και να πλησιάσεις...

Ν’ αγκαλιάζεις τους ανθρώπους που αγαπάς, να μπλέκονται οι μυρωδιές και να υφαίνουν όνειρα. Να κλείνουν τα μάτια και να στεγνώνουν δάκρυα. Να πάλλονται οι καρδιές, να ζωντανεύει η ελπίδα.

Είναι οι «μεγάλοι» έρωτες, ηφαίστεια που εκρήγνυνταικαι σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους,αφήνοντας πίσω τους καρδιές αποκαΐδια.Μα είναι κι εκείνοι οι έρωτες, οι «καθημερινοί»,σαν τα μικρά ρυάκια που κυλούν δίπλα στις πλαγιέςκαι δροσίζουν ό,τι ζωντανό συναντήσουν στο διάβα τους.Σκορπώντας σταγόνες ζωής απλόχερα, να ξεδιψά η ψυχή σου.