Άδεια γίναν τα ταξίδια μας.Μια μεταφορά από το ένα μέρος στο άλλο.Διαδικαστικά, σε μια θέση ανώνυμημέσα σε ξένο μέσο μεταφοράς.Τίποτα το οικείο.Οι ενδιάμεσοι σταθμοί αδιάφοροι.Ούτε μαθήματα, ούτε απόλαυση.Υπάρχουν μόνο ως προορισμός των άλλων.Η μισή μας ζωή μια αναμονήγια τη μεταφορά από την αφετηρία στον προορισμό.Είτε ίδιο είτε διαφορετικό, εξίσου ανούσιο.Χάθηκαν πια οι Ιθάκες.Χάθηκε ο νόστος.Όλα...

Κάποτε ήταν ένα αγόρι που αγαπούσε τις πάπιες. Όνειρο του ήταν να έχει μια πάπια για συντροφιά. Να μένει μαζί του κι εκείνος να τη φροντίζει. Όμως ζούσε σε διαμέρισμα κι έτσι δε θα μπορούσε να τη συντηρήσει. Να της προσφέρει στοργή, αλλά και λίγο από τη φύση της. Είχε μελετήσει τα πάντα για τις...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κορίτσι που ζούσε σε ένα γυάλινο σπίτι. Θα περίμενε κανείς οι τοίχοι του να είναι διάφανοι, όμως στην πραγματικότητα ήταν θόλοι. Σκεπασμένοι με υδρατμούς σε όλο το μήκος τους. Πολλές φορές το κοριτσάκι άπλωνε το χέρι και ζωγράφιζε πάνω στους υδρατμούς για να παίξει. Άλλες φορές έγραφε...

Κοίταξε με στα μάτια. Δε ζητάω πολλά. Απλά φοβάμαι. Όχι, δε φοβάμαι κάτι εξωτερικό. Κάτι ξένο. Φοβάμαι εμένα. Ναι καλά άκουσες. Φοβάμαι τον εαυτό μου. Φοβάμαι όσα μπορώ να γίνω επειδή είναι στη φύση μου. Φοβάμαι την φωτιά μου. Φοβάμαι μη σε κάψω. Γιατί ξέρω καλά να το κάνω. Φοβάμαι μη ναυαγήσω την καρδιά σου...

Αγαπητέ άνδρα, Έχεις όλα τα δίκια του κόσμου να θεωρείς ότι η γυναίκα που έχεις δίπλα σου είναι γκρινιάρα, γιατί πολύ απλά αυτό σου δείχνει. Έχεις όμως αναλογιστεί ποτέ από πού πηγάζει αυτή η γκρίνια της ή τι στην πραγματικότητα είναι; Όχι. Λυπάμαι, αλλά έχεις βολευτεί στο να της κολλάς την ταμπέλα της γκρινιάρας, χωρίς...

Αγαπημένη μου γυναίκα, Πολλές οι φράσεις που κυκλοφορούν ανάμεσα στις γυναίκες για να υποδηλώσουν ότι οι άνδρες είναι… αναίσθητοι. Δεν λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες μας, δεν καταλαβαίνουν τι νιώθουμε, δεν προσπαθούν, δεν σκέφτονται παρά μόνο αυτά που τους αρέσουν, δεν, δεν, δεν. Είναι εαυτούληδες, είναι τεμπέληδες, είπαμε… είναι αναίσθητοι. Και έρχομαι τώρα να ρωτήσω: Γιατί...

Σ’ ένα ψηλό μοναχικό βουνό κάπου στις πεδιάδες της μοναξιάς, ζούσε ένας όμορφος γίγαντας. Ήταν γενναίος και άφοβος και τίποτα δεν σκίαζε το καθαρό μυαλό του. Είχε φίλους κι άλλους γίγαντες που ζούσαν στα τριγύρω βουνά και συχνά μαζεύονταν, συζητούσαν και γλεντούσαν με τραγούδια και χορούς. Σε κανέναν όμως δεν είχε εκμυστηρευτεί ποτέ το μεγάλο...

Τα μάτια σου δε με κοιτούν όπως άλλοτε, μονάχα αδιαφορία αντικρίζω. Μέσα σ’ αυτό το βλέμμα που είναι από γυαλί, τη μοναξιά μου πάλι καθρεφτίζω. Τα σπίτια μας δεν είναι δίπλα όπως κάποτε, που σου ζητούσα να βγεις έξω να σε δω. “Τα κέρατα στα κεραμίδια”, το τσιμέντο στην αυλή, σε ‘κλείσαν μέσα σ’ ένα...