Τα μάτια σου δε με κοιτούν όπως άλλοτε,
μονάχα αδιαφορία αντικρίζω.
Μέσα σ’ αυτό το βλέμμα που είναι από γυαλί,
τη μοναξιά μου πάλι καθρεφτίζω.
Τα σπίτια μας δεν είναι δίπλα όπως κάποτε,
που σου ζητούσα να βγεις έξω να σε δω.
“Τα κέρατα στα κεραμίδια”,
το τσιμέντο στην αυλή,
σε ‘κλείσαν μέσα σ’ ένα ηλεκτρονικό κελί.
 
Γίναν τα μάτια μας οθόνες
κι η προβολή είναι δωρεάν
για να παιχτούν της κοινωνίας
όλα τα ίσως και τα αν.
Καλά κρατά η αμφιβολία
κι η ανοησία της σιωπής,
στου κόσμου τον τρελό καθρέφτη
γίναμε όλοι συγγενείς.

Μάτια οθόνες, σας κοιτώ.

Τα χέρια σου δε μ’ αγγίζουν όπως άλλοτε,
συνήθισα μονάχος ν’ αλητεύω.
Το μόνο χάδι σου σ’ ένα ψυχρό γυαλί,
στη μοναξιά μου μέσα σε ζηλεύω.
Οι πόρτες μας δεν είναι δίπλα όπως κάποτε,
που όταν σε γύρευα σε έβρισκα εδώ.
Παράθυρα γίναν οι πόρτες,
η θέα πια ψηφιακή,
σε ‘κλείσαν μέσα σ’ ένα ηλεκτρονικό κελί.

Γίναν τα μάτια μας οθόνες
κι ειν’ η ζωή μας σ’ εκπομπή
μα όταν τα φώτα τους θα σβήσουν
ας γίνει η έκρηξη αμοιβή.
Ας σκοτεινιάσει η οθόνη,
να ζήσουμε από την αρχή,
στα δυο σου μάτια ν’ αντικρίσω
ξανά τη λάμψη απ’ την ψυχή.

Μάτια εικόνες,  αγαπώ.