Θυμάμαι τότε που ήμασταν παιδιά και ρωτούσαμε κάθε χρόνο τους μεγάλους αν η Τσικνοπέμπτη είναι αργία. Η αρνητική απάντηση μάς απογοήτευε κάθε φορά, αλλά δεν πτοούμασταν. Η σκέψη πως είναι μια γιορτή μέσα στη μέση της εβδομάδας, που ναι μεν δουλεύουμε και πάμε σχολείο το πρωί, αλλά το βράδυ γιορτάζουμε τρώγοντας και πίνοντας, ήταν εντελώς...
Ξέρεις τι είναι να σου τρώει ένα σαράκι τα σπλάχνα; Να πολλαπλασιάζεται, να μεγαλώνει κι αχόρταγο να μετακινείται μέσα σου σαν ανελέητος ληστής της ζωτικότητας σου. Ποιος του έδωσε δικαίωμα να χαραμίσει τη ζωή σου; ΓΙΑΤΙ; Αυτά τα 5 γράμματα αναβοσβήνουν στο μυαλό μου σαν φωτεινή επιγραφή νέον σε σκοτεινό κι έρημο παλιοσόκακο. Τόσο έρημο που κάνεις δε...
Η θέληση δε μετράει τα χρόνια. Με σύμμαχο την εμπειρία από τα λάθη και τη σκέψη που κατεργάστηκε η ζωή, προχωρά γεμίζοντάς σε με τον νεανικό ζήλο, τη γεύση του οποίου είχες λησμονήσει. Δεν υπάρχει αργά. Αργά ή γρήγορα θα πετύχεις τον στόχο σου. Σκαλοπάτια που σε ανεβάζουν προς το ποθούμενο οι επιλογές, οι αποφάσεις,...
Ένα άσπρο νεκρολούλουδο φόρεσε πα’ στο πέτοΓια να τον δει ανθοστόλιστο ο Χάρος που αναμένειτυφλός με το δρεπάνι του μπροστά σε νιό ή γέρο,για να θερίσει τα κορμιά, ήρθε δεν ήρθε η ώρα. «Για στάσου λίγο, Θάνατε, να αποχαιρετήσω.Έχω γυναίκα και παιδιά, ανίψια και εγγόνια.Φίλους που με αγάπησαν, εχθρούς που με μισήσαν.Σε όλους κάτι τους...
Χρώματα ριγμένα Ανακατεμένα κατά γης. Σώματα σαν φίδια, Της χαράς στολίδια, θα δεις. Στου χορού τη δίνη Μάσκες κι αρλεκίνοι ανυπομονούν Λίγο να γελάσουν Τις σιωπές να σπάσουν, αν μπορούν. Πρόσωπα κρυμμένα Μάτια διψασμένα στην αναμονή. Μια ανάσα μένει Στη σκιά δεμένη να ελευθερωθεί. Λόγια του ανέμου Στο λαιμό πνιγμένου αντηχούν. Άρχουσα αναρχία Στου δρόμου...
Αλωνίζω στ’ αμετάβλητα σοκάκια της ρουτίναςμ’ έναν πόθο μασκαρεμένο αδιαφορία.Τον προστατεύω στοργικά κάτω από τη φτερούγατων ονείρων που μοιράζομαι μ’ ένα τραχύ μαξιλάρι, μουσκεμένο από τα δάκρυα της ματωμένης ελπίδας μου.Ποιος θα νοιαστεί για τα ανείπωτα;Ποιος ενδιαφέρεται για ό, τι δεν έχει φωνή;Τι κι αν κραυγάζει πιο δυνατάκι από την ακούρδιστη μπάντα του χαμένου χρόνου.Τι...
Ένα καλοκαίρι σβήνει στα βήματά σου. Φεύγει σιωπηλά να υποδεχτεί ένα θλιμμένο φθινόπωρο. Όπως η λύπη που διαδέχεται νομοτελειακά τη χαρά. Μα μέσα σου η αποχώρησή του φωνάζει από ευτυχία. Εκείνη που σου άφησε η γεύση της αλμύρας στα χείλη κι η αίσθηση της ελευθερίας στην καρδιά.
Και τι κατάλαβες που έβαλες λέξεις σε αυτά που δεν εκφράζονται;Τα έζησες ή χάθηκες στην προσπάθεια να βρεις τις κατάλληλες;Έζησες τη μαγεία του λόγου, λες.Εκείνη που σου ανοίγει το δρόμο προς το βαθύ, το ουσιώδες, το ανείπωτο μέσα από μια κλειδαρότρυπα της καρδιάς.Την άγγιξες κι ηλεκτρίστηκες ηδονισμένος.Μα λίγο κρατά η ηδονή σου.“Καλύτερα ο λόγος παρά...
Ευερέθιστες οι δυσκολίες. Σαν σύννεφα καραδοκούν να σε μουσκέψουν με το ηδονικό υγρό τους. Απρόσμενα. Σταγόνες από σίδερο πληγιάζουν το δέρμα σου και θραύσματά τους εισχωρούν στο αίμα. Μολυσμένο από τη θλίψη μεταφέρει το μήνυμα από την καρδιά στο μυαλό κι αντίστροφα, σαν άχαρος αγγελιοφόρος θανάτου. Πώς να σταθείς με το μαύρο μίασμα να κυκλοφορεί...
Αν…Δυο γράμματα.Μία πύλη προς μία άλλη ζωή. Καλύτερη ή χειρότερη;Σίγουρα διαφορετική. Δυο γράμματα σαράκι της καρδιάς και φωτιά της λογικής.Στοιχειώνουν το παρελθόν, υποθηκεύουν το μέλλον και απενεργοποιούν το παρόν.Καταβροχθίζουν όνειρα και οργιάζουν με μια φαντασία διεστραμμένη από πόθο και φόβο.Γίνονται σενάρια σε ένα έργο παράλληλο, οικείο μα και τόσο ξένο, άπιαστο και μακρινό. Η αρχή...
