Ξέρεις τι είναι να σου τρώει ένα σαράκι τα σπλάχνα; 
Να πολλαπλασιάζεται, να μεγαλώνει κι αχόρταγο να μετακινείται μέσα σου
σαν ανελέητος ληστής της ζωτικότητας σου. 
Ποιος του έδωσε δικαίωμα να χαραμίσει τη ζωή σου; 

ΓΙΑΤΙ;
Αυτά τα 5 γράμματα αναβοσβήνουν στο μυαλό μου σαν φωτεινή επιγραφή νέον
σε σκοτεινό κι έρημο παλιοσόκακο. 
Τόσο έρημο που κάνεις δε με ακούει.
Δεν παίρνω απάντηση από πουθενά.
Είναι η στενοχώρια που κατάπια σαν φαρμάκι και μου δηλητηρίασε τα σωθικά;
Είναι το άγχος που ορίζει τη ζωή μου
και χάνομαι μέσα στον δαιδαλώδη λαβύρινθο του, τυφλή και φοβισμένη;
Είναι ο θυμός που καταπίεσα για να μην αντισταθώ, να μην αντιδράσω,
επειδή αυτό μου έμαθαν πως θα πει αγάπη;
Είναι η σωματοποίηση του πένθους για την απώλεια όσων ονειρεύτηκα;

Μια φωνή με προτρέπει να μετρήσω ως το 3.
“Κρυώνω”, απαντώ. 
Με τυλίγουν με μια κουβέρτα που με προφυλάσσει
από την παγωμένη ατμόσφαιρα του χειρουργείου. 
Κι όμως το ψύχος συνεχίζει. 
Κρυώνω μέσα μου. 
“Σε λίγο θα έχουμε τελειώσει” συνεχίζει η φωνή. 
Αφήνομαι σε έναν ύπνο που με ζεσταίνει με την ελπίδα πως όταν ξυπνήσω,
όλα θα είναι ένα όνειρο. 

Έρχεται το βράδυ και βρίσκομαι μεταξύ της πραγματικότητας που με καλεί να ξυπνήσω
και του κουρασμένου κορμιού μου που παλεύει ν’ αναρρώσει. 
“Όλα πήγαν καλά! Το αφαιρέσαμε όλο! Καθάρισες!” η φωνή με καθησυχάζει. 
Μέσα στη ζάλη της νάρκωσης ένα μικρό φως ανάβει στην καρδιά μου. 
Νομίζω πως χαμογελώ.
“Όλα πήγαν καλά!” επαναλαμβάνονται οι λέξεις σαν ηχώ στο μυαλό μου. 
Ο απρόσκλητος εισβολέας κείτεται πια νεκρός στα απόβλητα. 
Τον νίκησα!
“Ήταν μεγαλύτερο από όσο υπολογίζαμε” συνεχίζει η φωνή. 
Φαντάζομαι μια μελανή σφαίρα να ρουφάει όλα τα αρνητικά συναισθήματά μου
που ποτέ δεν εκφράστηκαν.
Τα έκλεισε στο τοξικό περίβλημά της και από αυτά τρεφόταν. 
Και να που μια χειρουργική κάθαρση έγινε η εξομολόγηση
που δεν τόλμησα πριν να είναι αργά. 

“Τι κουβαλούσες κορίτσι μου;” λέει συμπονετικά η φωνή. 
Πνιγώ μια θλιμμένη μετάνοια σ’ ένα αχνό χαμόγελο. 
“Να ‘ξερες γιατρέ πόσο πόνο είχε μέσα αυτό που μου έβγαλες…”
Ένα δάκρυ ανακούφισης κυλά. 
Κι η ζωή – ευτυχώς – συνεχίζεται.