Είναι αυτή η ανδρική ευαισθησία που βγάζει κάτι το γλυκόπικρο σ’ έναν κόσμο που δε θέλει τον άνδρα ευαίσθητο γιατί δεν μπορεί να τον καταλάβει. Τον παρεξηγεί γιατί δεν μπορεί να τον νιώσει. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι ο άνδρας λυγίζει, αλλά όταν το κάνει είναι για να πάρει δύναμη να σηκωθεί πιο ψηλά. Να ανυψωθεί.
Η κοινωνία τον θέλει υποταγμένο, τυπικό, σιωπηλό, ανέκφραστο, ανίσχυρο. Γιατί η ευαισθησία είναι η δύναμη του. Η δύναμη που του θυμίζει πως έχει Θεό μέσα του. Η δύναμη που του ξυπνά την πίστη.
Κι όταν ο άνδρας πιστέψει στον Θεό μέσα του, γίνεται άξιος να φέρει εις πέρας κάθε έργο που θα του εμπιστευτεί ο Θεός.
Κι όταν τον εμπιστευτεί ο Θεός, τον πολεμά με λύσσα ο διάολος. Δοκιμάζεται από θεούς και δαίμονες, πέφτει, κάνει λάθη, αμαρτάνει, όμως γνωρίζει πώς να συγχωρεί εαυτόν και να ορθώνει ξανά το ανάστημα του. Ελευθερώνεται από τα δεσμά της λογικής που τον κρατούν δέσμιο στην ύλη
και βλέπει το μεταφυσικό ως φυσιολογικό, γιατί νιώθει τον Θεό μέσα σε όλα.
Νοιάζεται για τον συνάνθρωπο, τον συμπονά και προσεύχεται γι ‘αυτόν χωρίς να του το ζητήσει.
Όμως είναι και πρόθυμος και διαθέσιμος να βοηθήσει όποτε του ζητηθεί. Είναι τότε που το “ευ” μπαίνει σε όλες του τις αισθήσεις και βλέπει, ακούει, οσφραίνεται, γεύεται και αγγίζει το αγαθό και το ωφέλιμο. Είναι τότε που αποκωδικοποιεί τους μύθους της ζωής, όχι με το μυαλό αλλά με την καρδιά.
Κι όταν η ευαισθησία αγγίξει την καρδιά του, θυμάται τη στοργή και την αγάπη της μάνας από την οποία προήλθε. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την Παναγιά. Κι όταν ο άνδρας κάνει μάνα του την Παναγιά, η πίστη του γίνεται οδηγός σε κάθε βήμα της ζωής του, γιατί η άξια μάνα γνωρίζει πώς να οδηγεί με ευλάβεια τα παιδιά της όταν της το ζητήσουν.
Είναι τότε λοιπόν, που ο άνδρας βλέπει τα εμπόδια στον δρόμο του και προετοιμάζεται με πίστη και ταπεινότητα να τα περάσει, χωρίς να αγωνιά για τις συνέπειες. Ανδρειώνεται.
Κι όταν πάλι βλέπει τα εμπόδια των άλλων, η ευαισθησία του φτιάχνει μύθους για να θεραπεύσει τα αγκάθια μέσα στις καρδιές τους, ώστε να νιώσει το καλό κάθε ψυχή που τον ακούει. Κι έτσι αρχίζει η πίστη να ριζώνει στη δική του ψυχή. Είναι η διαχείριση της ευαισθησίας του που τον ανύψωσε. Είναι η ενέργεια της πίστης του που φωτίζει πια την ευαισθησία του για να φέρει ισοδυναμία. Και εν τέλει είναι η ευαισθησία της πίστης του και η πίστη στην ευαισθησία του που τον έκανε άνθρωπο,
όπως προοριζόταν εξ Αρχής να είναι.
Ευαισθησία και πίστη.
